Kierunek wojny: współczesna strategia w perspektywie historycznej

Opinie czytelników

Książka oferuje szczegółową eksplorację współczesnej strategii wojskowej w kontekście historycznym, chwaloną za przejrzystą narrację i wnikliwą analizę, a jednocześnie krytykowaną za powtarzalność i brak spójności między rozdziałami. Służy jako cenne źródło informacji dla naukowców i profesjonalistów wojskowych, chociaż niektórzy czytelnicy uznali ją za zawiłą i ogólną.

⬤ Doskonała ocena historii strategicznej po 1945 r.
⬤ Przejrzysty i czytelny styl narracji.
⬤ Oferuje wnikliwą krytykę stosunków cywilno-wojskowych.
⬤ Zawiera cenne lekcje dla współczesnych przywódców wojskowych i cywilnych.
⬤ Zapewnia nowe spojrzenie na myśl strategiczną, przydatne jako uzupełnienie uznanych teorii, takich jak Clausewitz.
⬤ Przemyślane i zniuansowane podejście do strategii.

⬤ Niektóre rozdziały są powtarzalne i nakładają się na siebie, przez co sprawiają wrażenie zbioru artykułów, a nie spójnej pracy.
⬤ Krytyka stosunków cywilno-wojskowych może być czasami niespójna.
⬤ Pytania dotyczące znaczenia niektórych rozróżnień między koncepcjami strategicznymi.
⬤ Brak wątku łączącego poszczególne rozdziały; niektóre tematy pozostały niedostatecznie zbadane.
⬤ Przez niektórych czytelników postrzegana jako ogólna, pozbawiona głębi w konkretnych tematach.

(na podstawie 31 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Direction of War: Contemporary Strategy in Historical Perspective

Zawartość książki:

Wojny prowadzone od 11 września 2001 r., zarówno w Iraku, jak i Afganistanie, wywołały frustrację i rosnące poczucie porażki na Zachodzie. Duża część winy została przypisana złej strategii.

Zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Wielkiej Brytanii, publiczne dochodzenia i think tanki zajmujące się obronnością wykryły brak spójnego kierunku, skutecznej komunikacji i koordynacji rządowej. W tej ważnej książce Sir Hew Strachan, jeden z czołowych historyków wojskowości na świecie, ujawnia, w jaki sposób te niepowodzenia wynikały z fundamentalnego błędnego odczytania i niewłaściwego zastosowania samej strategii. Twierdzi on, że wojny od 2001 r.

w rzeczywistości nie były tak „nowe”, jak powszechnie zakładano, i że musimy przyjąć bardziej historyczne podejście do współczesnej strategii, aby zidentyfikować, co tak naprawdę zmienia się w sposobie prowadzenia wojny. Jeśli wojna ma spełniać cele polityki, musimy najpierw zrozumieć wojnę.