Kiedy byłem frajerem: Prawdziwe historie o (ledwo) przetrwaniu szkoły średniej

Opinie czytelników

Książka jest zbiorem esejów, które badają doświadczenia związane z poczuciem „przegranej” w szkole średniej, zawierając różnorodne historie różnych autorów, które wywołują humor, nostalgię i poczucie wspólnej niepewności w okresie dojrzewania.

Historie te odnoszą się do różnych doświadczeń licealnych, często łącząc humor ze szczerymi refleksjami. Kolekcja przedstawia czytelnikom różnych autorów, a wielu czytelników docenia lekki styl narracji i pocieszające przypomnienie o wspólnej niepewności.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książce brakuje głębi i może zawierać nadmierne użycie wulgaryzmów, co umniejsza jej zamierzony urok. Ponadto są tacy, którzy oczekiwali głębszego wglądu, podobnego do dzieł innych autorów, ale stwierdzili, że treść jest mniej pouczająca.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

When I Was a Loser: True Stories of (Barely) Surviving High School

Zawartość książki:

Dla każdego, kto kiedykolwiek był nastolatkiem

Czyje lata nastoletnie nie były straszne? Pamiętasz przerażające starsze dzieci? Sadystycznego nauczyciela w-fu? Śmierdzącego dzieciaka, który siedział obok ciebie na zajęciach z przedmiotów ścisłych? Pierwszy nieudany pocałunek? Czas, kiedy zwymiotowałeś w stołówce? Pierwsza próba założenia prezerwatywy? Okres, który nadszedł niespodziewanie? Ta okropna kłótnia z rodzicami? Pierwszy raz, kiedy się upiłeś? Notatka, której nie powinieneś był pisać? Dzień, w którym zapomniałeś zapiąć rozporek? Kiedy, zastanawiałeś się, to wszystko się skończy?

W "When I Was a Loser" John McNally, autor powieści "America's Report Card", zebrał dwadzieścia pięć oryginalnych esejów - często zabawnych, czasem czułych, zawsze sugestywnych - o decydujących momentach licealnego nieudacznictwa. Brad Land, Julianna Baggott, Owen King, Johanna Edwards i wielu innych świeżych, utalentowanych pisarzy odkrywa swój własny niepokój, upokorzenie, ból serca i inne podstawowe elementy życia nastolatków.

Eseje te doskonale oddają to, jak to jest być w liceum: doświadczać tak wielu rzeczy po raz pierwszy, dążyć do niezależności, desperacko próbując się dopasować, czuć się niezrozumianym i niezdolnym do wyrażenia dzikich wahań między złamanym sercem, złością i euforią. Jeden z pisarzy wspomina, jak jego babcia pomogła mu w domowych przygotowaniach do zdjęcia klasy maturalnej; inny opowiada o swoim odkryciu, jakiś czas po osiągnięciu dojrzałości, władzy, jaką miała nad chłopcami i mężczyznami, a jednocześnie czuła się zdana na ich łaskę; trzeci pamięta przypadkowe okrucieństwa zgotowane mu przez fajniejsze dzieciaki i okrucieństwa, które on z kolei zadawał dzieciakom znajdującym się poniżej niego na drabinie społecznej.

Całkowicie szczere i wciągające eseje przywołują i rozplątują te surowe i kształtujące lata. Autorzy wzdrygają się i śmieją z nastolatków, którymi byli, ale jednocześnie szanują swój okres dojrzewania i sposób, w jaki ukształtował on ich życie. Bo tak naprawdę, pod warstwami dorosłego szacunku, wszyscy wciąż nosimy ze sobą odrobinę naszego nastoletniego ja.