Kaznodzieja (Księga arcybiskupa Roberta Dwyera): Wybór jego pism

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Ecclesiastes (The Book of Archbishop Robert Dwyer): A Selection of His Writings

Zawartość książki:

T. S. Eliot zauważył, że "kaznodzieja" i "prorok" to obrzydliwe terminy (pomimo faktu, że Eklezjastes, "kaznodzieja", to imię przypisane Salomonowi jako autorowi jednej z najbardziej nawiedzających ksiąg Starego Testamentu; a prorocy są natchnieni). Jest jednak jasne, że artykuły prasowe biskupa (z wyjątkiem satyrycznych i narracyjnych) były bardzo często pomyślane jako kazania; intencja, która wpłynęła nie tylko na ich treść, ale także na styl. Ze zdziwieniem można zauważyć, jak wiele felietonów można by wygłosić z profesjonalnym wdziękiem z ambony lub mównicy, nie zmieniając ani słowa. Język jest dźwięczny; tempo argumentacji jest przemyślane; humor buduje się cierpliwie i domaga się pobłażliwości słuchacza. Prawie zawsze wyczuwa się publiczność - pisanie jest publiczną wypowiedzią; rzadko jest to kolokwium dwóch osób; nigdy intensywny szept poety medytującego samotnie. - Z Krótkiego życia

Arcybiskup Dwyer był siewcą, a nie żniwiarzem. Żył spełnionym, ale i bolesnym życiem siewcy, który wrzuca ziarno w dobrą ziemię, ale tylko ci, którzy mają wizję, mogą przewidzieć żniwa. Siewca zawsze jest człowiekiem samotnym. Wykonuje pracę, którą inni będą zbierać. Pomimo galerii uwielbiających przyjaciół i wielu podziwiających czytelników jego artykułów, myślę, że on również był samotnym człowiekiem. Kiedy ci, którzy mieli mniejszą wizję, myśleli, że atakuje krzywdy teraźniejszości - więc musiał być w ich oczach konserwatystą, jeśli chcemy używać etykiet - prorokował o przyszłości, którą bardzo niewielu miało jasność umysłu, by przepowiedzieć. Jednak wkrótce po jego śmierci nowa era kultury, nowa era człowieka już stoi na progu rozwoju ludzkości i wielu zaczęło dostrzegać jej kontury. Świat, na który wskazywał, szybko się zbliża. Był ważnym ogniwem w łańcuchu ludzkich wydarzeń w pielgrzymce ku przyszłości.

Mógł, gdy reszta ludzkości nie mogła jeszcze powiedzieć:

Podnieś oczy i zobacz!

Pola lśnią na żniwo.

- Szkic z pamięci, Izabela Piczek.