Każdy kocha dobrą suszę

Opinie czytelników

Książka „Everybody Loves a Good Drought” autorstwa P. Sainatha przedstawia dogłębną i otwierającą oczy analizę tego, w jaki sposób fundusze pomocy w przypadku suszy są źle zarządzane na obszarach wiejskich w Indiach. Łączy w sobie zabawne narracje o doświadczeniach jednostek z surowymi realiami ubóstwa i niepowodzeń rządu, podkreślając odporność ludności wiejskiej. Chociaż zapewnia głęboki wgląd w kwestie społeczno-ekonomiczne regionu i krytykuje nieodpowiednie polityki, niektórzy czytelnicy uważają, że często brakuje w nim proponowanych rozwiązań i oferuje powtarzające się opisy rozpaczy.

⬤ Wciągający styl narracji
⬤ oferuje głęboki wgląd w wiejskie Indie
⬤ ujawnia złe zarządzanie rządem i wyzysk korporacyjny
⬤ podkreśla odporność i godność zubożałych społeczności
⬤ uważany za lekturę obowiązkową dla osób zainteresowanych rozwojem międzynarodowym i indyjskimi kwestiami społecznymi.

⬤ Niektóre historie są postrzegane jako przestarzałe, skupiając się na kwestiach z przeszłości
⬤ może brakować proponowanych rozwiązań dla podkreślonych problemów
⬤ powtarzające się relacje o cierpieniu mogą przytłoczyć czytelników
⬤ niektóre krytyki indyjskiej klasy średniej i rządu mogą wydawać się surowe lub zbyt uogólnione.

(na podstawie 136 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Everybody Loves a Good Drought

Zawartość książki:

Uznany na całym świecie, przepisywany na ponad 100 uniwersytetach i uczelniach, a także włączony do The Century's Greatest Reportage (Ordfront, 2000), obok dzieł Gabriela Garcii Marqueza, Studsa Terkela i Johna Reeda, Everybody Loves a Good Drought jest uznanym klasykiem na temat ubóstwa na wsi w Indiach.

Dwadzieścia lat po publikacji pozostaje niezrównany pod względem zakresu i głębi reportażu, zapewniając intymny wgląd w codzienne zmagania biednych i wysiłki, często absurdalne, podejmowane w celu ich podniesienia. Pouczające wprowadzenie towarzyszące temu wydaniu z okazji dwudziestolecia ujawnia, co niepokojące, jak duża część Indii nadal cierpi w imię rozwoju, aby niewielki procent mógł się rozwijać.

Oprócz ujawnienia chronicznego niewłaściwego zarządzania, jest to również druzgocący komentarz na temat niepowodzenia mediów w mówieniu w imieniu pozbawionych głosu.