Katmandu

Opinie czytelników

Książka „Kathmandu” autorstwa Anuja Ghimire to przejmujący zbiór wierszy, który porusza tematy migracji, tożsamości i uniwersalnego ludzkiego doświadczenia. Czytelnicy uważają, że język jest piękny, a obrazy uderzające, dzięki czemu wiersze głęboko rezonują z ich własnym życiem.

Wiersze są pięknie napisane, z nienagannym językiem i żywymi obrazami, które wywołują silne emocje. Książka trafia do szerokiego grona odbiorców, szczególnie tych, którzy doświadczyli migracji. Wielu czytelników opisuje ją jako niezbędną i podnoszącą na duchu lekturę, podkreślając jej głębię i uspokajający charakter wierszy.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać ją za zbyt abstrakcyjną lub nieprzystającą do rzeczywistości, jeśli nie mają osobistego związku z tematami migracji lub pochodzeniem autora.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kathmandu

Zawartość książki:

Kathmandu to refleksja matki-imigrantki wychowującej swoje dzieci w Ameryce. Wspomnienia z rodzinnego Katmandu wkradają się w każdą chwilę, gdy poetka próbuje odnaleźć się w nowym świecie. Ghimire porusza się z wdziękiem - jej słowa starają się nadać sens temu, co nowe, jednocześnie próbując rozliczyć się z przeszłością.

Podczas podróży przez przemoc polityczną z jej pierwszego domu do nowego, odnajduje trwałą miłość i nadzieję w pierwszych widokach wiosny i w rozkwicie jej dzieci. Kathmandu mówi o byciu sąsiadem, jednocześnie czując się nie na miejscu, mówiąc w obcym języku, a jednocześnie odkrywając, że jest to linia życia, a wszystko to przy ponownym dostosowywaniu wniosku, czym jest dom.

Wiersze Ghimire odzwierciedlają niekompletną kolistość powrotu i podążania naprzód. Aby zrozumieć swoje dzieci, powraca do swoich pierwszych lat i do swojej matki. Aby zrozumieć szaloną przemoc z użyciem broni palnej w Ameryce, podczas gdy jej dzieci zaczynają uczęszczać do szkoły podstawowej, powraca do zamachu bombowego na Rajiva Gandhiego w Indiach, kiedy była dzieckiem i masakry rodziny królewskiej w Nepalu, kiedy była nastolatką. Aby zaspokoić swój imigrancki głód, powraca do puddingu z kaszy manny, pierwszego pocieszającego jedzenia, które przygotowała jako dziesięciolatka dla swojego młodszego brata. Aby wytrwać w nagłówkach pełnych politycznych nieszczęść, Ghimire wspomina, jak jako dziecko przeżyła indyjskie blokady ropy i cukru. Aby poetyzować, będąc zagubioną w tranzycie, tworzy sztukę w Walmarcie. W dwudziestu jeden wierszach, które obejmują dekadę, Anuja Ghimire pisze o złożoności nigdy nie opuszczając domu, poruszając się "aby zachować całość".