Katherine Mansfield

Opinie czytelników

Książka „In Pursuit” autorstwa Joanny FitzPatrick bada życie Katherine Mansfield, prezentując głęboko wciągającą i inspirującą narrację, która łączy w sobie elementy biografii i fikcji. Recenzje podkreślają złożoność Mansfield jako pionierskiej pisarki stojącej w obliczu wyzwań osobistych i zdrowotnych, w szczególności gruźlicy, jednocześnie uchwycając istotę jej relacji i przedsięwzięć artystycznych w Bloomsbury Group.

Czytelnicy chwalili liryczny i piękny styl pisania FitzPatrick, który oddaje elegancję życia Mansfield. Książka zapewnia przemyślany i szczegółowy portret Mansfield jako wieloaspektowej postaci, zanurzając czytelników w jej zmaganiach i triumfach. Wiele osób uznało ją za inspirującą i pouczającą, a także doceniło dogłębność badań, które wspierają narrację. W kilku recenzjach zauważono, że jest to wciągająca lektura, która może wzbudzić zainteresowanie oryginalnymi dziełami Mansfield.

Niektórzy czytelnicy uważali, że emocjonalna głębia książki może być czasami przytłaczająca ze względu na tragiczne aspekty życia Mansfield i jej walkę z gruźlicą. Kilku recenzentów wspomniało, że chcieliby jeszcze bardziej zgłębić młodzieńcze doświadczenia Mansfield przed jej chorobą. Ponadto, choć książka jest polecana każdemu, może ona szczególnie rezonować z tymi, którzy są już zaznajomieni z pismami Mansfield.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Katherine Mansfield Beauchamp urodziła się w Wellington w Nowej Zelandii 14 października 1888 roku. Po spędzeniu pierwszych czternastu lat swojego uprzywilejowanego życia w „koloniach”, Katherine i jej dwie siostry uczęszczały do Queens College w Londynie. To tutaj znalazła się pod wpływem idei Oscara Wilde'a.

Po powrocie do domu stała się znana jako dzika cyganeria: miała krótkie romanse zarówno z mężczyznami, jak i kobietami; obozowała z Aborygenami; i publikowała skandaliczne historie pod różnymi pseudonimami. Wyjaśniła swoje przewinienia: Po co dawać ciało, jeśli trzeba je trzymać zamknięte w futerale jak rzadkie skrzypce?6 lipca 1908 roku, w wieku dziewiętnastu lat, Katherine wróciła do Londynu i, choć wtedy tego nie planowała, nigdy nie wróciła do swojej ojczyzny.

Zamieszkała w domku dla młodych, niezamężnych panien, ale większość czasu spędzała u Trowellów, muzykalnej rodziny z Wellington, która rozumiała i doceniała jej pragnienie zostania artystką. Powitali ją w swoim nowym londyńskim domu, podobnie jak ich synowie bliźniacy, obaj muzycy. Katherine zakochała się najpierw w Arnoldzie, wiolonczeliście, który ją odrzucił, a następnie w Garnecie, skrzypku, który wahał się, czy ją poślubić z powodu dezaprobaty rodziców.

W 1909 roku, w wieku dwudziestu lat, porzucona przez Garneta, impulsywnie poślubiła znacznie starszego George'a Bowdena, którego znała zaledwie kilka miesięcy. Zrozumiała swój błąd w noc poślubną i uciekła. Po kilku rozwiązłych romansach, w grudniu 1911 roku, zakochała się w dobrze zapowiadającym się redaktorze Johnie Middletonie Murrym, znanym również jako Jack. Jako nowoczesna para, nie spieszyli się ze ślubem i czekali, aż jej rozwód z Bowdenem zostanie sfinalizowany. Przez siedem lat, aż do końca Wielkiej Wojny, mieszkali razem w wynajmowanych mieszkaniach w Londynie i Sussex.

D. H. Lawrence zaprosił ich, by dołączyli do niego, jego żony Friedy oraz innych pisarzy i malarzy w małej nadmorskiej wiosce niedaleko Kornwalii, gdzie miał nadzieję założyć społeczność artystów. Virginia Woolf również zaprzyjaźniła się z małą kolonialistką, jak nazywała ją grupa Bloomsbury, i osobiście ręcznie ustawiła na prasie drukarskiej Hogarth czcionkę do swojego opowiadania Preludium, mówiąc, że Katherine miała znacznie lepszy pomysł na pisanie niż większość.

W 1918 roku, w dniu trzydziestych urodzin Katherine, zdiagnozowano u niej gruźlicę. Jej artystyczne życie zmieniło się dramatycznie, a jej związek z Jackiem ucierpiał. Długie rozłąki były konieczne, ponieważ zimą musiała mieszkać w umiarkowanym klimacie, z dala od Londynu, gdzie ambitnie budował swoją karierę jako redaktor i krytyk. Korespondencja między nią a Jackiem opowiada historię wielkiej namiętności i niezadowolenia, a następnie zdrady Jacka i jej przebaczenia.

Pomimo wyniszczającej choroby i udręki związanej z Jackiem, nigdy nie przestała doskonalić swojego rzemiosła, nieustannie eksperymentując z nowymi sposobami opowiadania nowoczesnych, wyrazistych historii, często o kobietach i ich bezsilności i bezbronności w społeczeństwie. Choć często przykuta do łóżka z powodu reumatyzmu i serca osłabionego postępującą gruźlicą, pisała niemal codziennie.

Jako wędrowna konsumpcjonistka przeniosła się z Londynu do San Remo we Włoszech, do Menton i Bandol we Francji, w Alpy Szwajcarskie, tam i z powrotem do Paryża, aż w końcu znalazła swój duchowy dom, Instytut Harmonii Człowieka G.I. Gurdżijewa w Wersalu we Francji, gdzie mieszkała aż do śmierci w styczniu 1923 roku, w wieku trzydziestu czterech lat.