Kapitan Profesor: Wspomnienia Sir Michaela Howarda

Opinie czytelników

Książka jest wysoko cenioną autobiografią, która zagłębia się w skromność autora, jego doświadczenia w amerykańskim środowisku akademickim i życie osobiste podczas ważnych wydarzeń historycznych. Chociaż wiele aspektów jest chwalonych, w tym wciągająca fabuła, istnieją sugestie dotyczące głębszej eksploracji akademickiego stypendium autora.

⬤ Wysoce polecana przez wielu recenzentów
⬤ wciągająca i szczera opowieść
⬤ wgląd w doświadczenia autora w amerykańskim środowisku akademickim
⬤ pięknie napisana
⬤ pokazuje skromność i humor autora
⬤ obejmuje interesującą historię osobistą, w tym dzieciństwo i doświadczenia wojenne.

Niektórzy recenzenci uważali, że po omówieniu jego osobistych doświadczeń narracja nie utrzymała tego samego wciągającego tempa; proszono o więcej szczegółów dotyczących pracy akademickiej i doświadczeń badawczych autora.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Captain Professor: The Memoirs of Sir Michael Howard

Zawartość książki:

Od czasu, gdy A. L. Rowse opublikował swój pamiętnik On Historians, żaden znany historyk nie opublikował tak dowcipnego i przenikliwego pamiętnika.

Captain Professor to wspomnienia jednego z najwybitniejszych brytyjskich historyków okresu powojennego, profesora Sir Michaela Howarda. Odznaczony Krzyżem Wojskowym podczas II wojny światowej, Howard opowiada, jak między bitwami zaprzyjaźnił się z młodym reżyserem filmowym Franco Zefirellim i walczył z Niemcami we Włoszech z (przyszłym biskupem) Simonem Phippsem i (przyszłym) krytykiem baletu Richardem Buckle. W powojennym Oksfordzie, Howard daje wspaniały wgląd w życie akademickie, w tym przenikliwe portrety Hugh Trevor-Ropera, Keitha Thomasa i A. L. Rowse'a.

Howard miał duży wpływ na politykę strategiczną i obronną kraju i zasłynął jako historyk wojskowości. Jego wpływ na studia historyczne w szkołach i na uniwersytetach był znaczący, a on sam był w znacznym stopniu odpowiedzialny za rozkwit studiów nad I wojną światową, jej historią i literaturą. Twierdzi jednak, że ostatecznie wyprzedził wielu bardziej oczywistych kandydatów na stanowisko królewskiego profesora historii, ponieważ był jedynym kandydatem, o którym słyszała królowa Anglii.