Kapitalizm nazywa poezję leniwą

Opinie czytelników

Książka „Capitalism Calls Poetry Lazy” autorstwa Wyatta Welcha to potężny, prowokujący do myślenia zbiór poezji, który rzuca wyzwanie czytelnikom poprzez swój niekonwencjonalny format i głębokie refleksje na temat życia i społeczeństwa. Podczas gdy wielu chwali jej piękno i emocjonalną głębię, niektórzy uważają, że jej awangardowy styl jest trudny w nawigacji.

Wiele recenzji podkreśla zdolność książki do prowokowania myśli i emocji, doskonałe użycie języka, unikalne formatowanie i głębokie spojrzenie na życie, społeczeństwo i osobiste zmagania. Opisywana jest jako błyskotliwa, pouczająca i obowiązkowa lektura, z tematami, które głęboko rezonują z czytelnikami.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za zbyt niekonwencjonalną, z trudnymi elementami, takimi jak przerywane strofy, brakująca interpunkcja i trudna czytelność. Kilku recenzentów wspomniało, że niekonwencjonalny styl może negatywnie wpływać na ogólne wrażenia z lektury, utrudniając zrozumienie niektórych fragmentów.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Capitalism Calls Poetry Lazy

Zawartość książki:

Welch angażuje się w obrzeża Stanów Zjednoczonych w tych biograficznych wierszach o swoim porwaniu, trudnościach jako gej/trans i sojuszu z czarownicami. Wśród niestabilnych wierszy i zestawień Welch poszukuje poetyckiego ciała tuż poza ciałem fizycznym: „To, że jestem wyzwany do ucieleśnienia mojej własnej Natury, odmienionej przez siły poza mną, aby przywrócić pokój, mój pokój, który został zbrukany na korzyść uprzywilejowanych mężczyzn, jest przedsięwzięciem, do którego codziennie powracam i czuję urazę.

Ten akt powrotu do siebie, poprzez odrzucenie świata, jest mroczny i jest źródłem mojej mocy jako czarownicy. Te praktyki przemawiają przez całą moją poezję”. Jak wskazuje tytuł, Welch obrzuca również obelgami intencje, jakie kapitalizm żywi wobec nas, żywych.

„Aby kapitalizm działał, uczy nas, na wielu poziomach, odłączania się od naszej naturalnej empatii, od bezdomnych, od krajów, które spokojnie bombardujemy, i od innych istot dzielących nasz świat. Narracja lenistwa zmienia związek w okrucieństwo, a poezja obnaża takie fikcje.

Poezja wzmacnia naszą empatię wobec siebie nawzajem, w tym empatię wobec przedmiotów codziennego użytku. Poezja nie jest leniwa - nigdy nie odpoczywa”.