Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest zbiorem esejów Byung-Chul Hana omawiających współczesne kwestie związane z kapitalizmem, neoliberalizmem i społeczeństwem. Przedstawia interesujące przemyślenia i krytykę w kontekście filozoficznym, ale cierpi z powodu kwestii strukturalnych i pesymistycznego tonu, który może nie spodobać się wszystkim czytelnikom.
Zalety:Książka oferuje wciągające i prowokujące do myślenia spostrzeżenia na temat kapitalizmu i społeczeństwa. Wielu czytelników docenia unikalną perspektywę autora i dobrze zbadaną treść esejów. Pisanie jest przystępne i łatwe do zrozumienia, dzięki czemu jest przyjemne dla tych, którzy zgadzają się z poglądami politycznymi autora. Zbiór zawiera interesujące dyskusje i wywiady, które zapewniają kontekst dla pomysłów Hana.
Wady:Książka jest krytykowana za to, że jest przypadkowym zbiorem wcześniej opublikowanych esejów, pozbawionym spójności i dopracowania. Niektóre eseje sprawiają wrażenie szkiców, z powtórzeniami i nieuporządkowaną strukturą. Pesymistyczny światopogląd autora może wydawać się przygnębiający dla niektórych czytelników, a osoby o odmiennych poglądach politycznych mogą uznać treść za frustrującą.
(na podstawie 20 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Capitalism and the Death Drive
Zawartość książki:
To, co dziś nazywamy wzrostem, jest w rzeczywistości wzrostem nowotworowym, rakową proliferacją, która zakłóca organizm społeczny. Nowotwory te bez końca dają przerzuty i rosną z niewytłumaczalną, śmiertelną witalnością.
W pewnym momencie ten wzrost nie jest już produktywny, ale raczej destrukcyjny. Kapitalizm przekroczył ten punkt dawno temu. Jego destrukcyjne siły powodują nie tylko katastrofy ekologiczne i społeczne, ale także załamania psychiczne.
Destrukcyjny przymus osiągania wyników łączy w sobie autoafirmację i autodestrukcję. Optymalizujemy się na śmierć.
Brutalna rywalizacja kończy się zniszczeniem. Wytwarza emocjonalny chłód i obojętność wobec innych, a także wobec samego siebie. Niszczycielskie konsekwencje kapitalizmu sugerują, że działa tu popęd śmierci.
Freud początkowo wprowadził popęd śmierci z wahaniem, ale później przyznał, że „nie mógł myśleć poza nim”, ponieważ idea popędu śmierci stawała się coraz bardziej centralna dla jego myśli. Dziś niemożliwe jest myślenie o kapitalizmie bez uwzględnienia popędu śmierci.
