W książce tej zainteresowanie krytyką rytmu Zouglou polegało na przyznaniu archetypicznej funkcji estetyce kantowskiej.
Analiza tradycyjnych cech Zouglou pokazuje, że zgodnie z estetycznym formalizmem Kanta, uniwersalne przeznaczenie tej muzyki leży w formie jej utworów. Ten punkt widzenia zakotwicza estetyczne i artystyczne bogactwo Zouglou, ale także wydaje się inicjować badanie komunikacyjnego wymiaru tego nurtu.
Komunikacja w Zouglou pozostaje wzorowana na komunikacji w sztuce w ogóle: komunikacji empirycznej i formalnej. Zgodnie z Kantowską tezą o autonomii sztuki, tylko komunikacja formalna wyraża prawdę przedmiotu sztuki. To właśnie dzięki formie swoich utworów gatunek Zouglou osiągnął status world music.
Pomimo wpływu tego nowego świata ekspresji artystycznej, charakteryzującego się reklamą i towarzyszącymi jej zjawiskami, dialektyczne spojrzenie na muzykę przedstawia world music jako wzbogacający moment dla Zouglou. Co więcej, autoreferencyjny i neutralny charakter obrazu reklamowego jawi się jako znak powrotu do wniosków estetyki kantowskiej.