Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje logiczną i szczerą ocenę generała Alexandra i jego kampanii, szczególnie podczas Dunkierki, przemawiając do czytelników zainteresowanych jego przywództwem i strategiami wojskowymi. Brakuje w niej jednak wyczerpujących informacji na temat Alexandra, zawiera dyskusyjne analogie dotyczące wojny czołgowej i zawiera uproszczone mapy, które obniżają ogólną jakość.
Zalety:⬤ Wyraźne przedstawienie chłodnego i nieskazitelnego zachowania Aleksandra w sytuacjach kryzysowych.
⬤ Wyczerpujący opis działań Alexandra podczas i po Dunkierce.
⬤ Autor prezentuje zrównoważony pogląd, nie wychwalając nadmiernie Aleksandra, co daje wiarygodną ocenę.
⬤ Polecana dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o generale Aleksandrze.
Wady:⬤ Brak jakichkolwiek informacji na temat Aleksandra przed Dunkierką, w tym jego wychowania lub edukacji.
⬤ Analogia między wojną pustynną a bitwami morskimi przedstawiona przez autora jest postrzegana jako wadliwa i kontrowersyjna.
⬤ Mapy są nadmiernie uproszczone i brakuje na nich niezbędnych szczegółów, takich jak rozmieszczenie oddziałów i ukształtowanie terenu, co jest uważane za niedopuszczalne we współczesnym pisarstwie wojskowym.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Campaigns of Alexander of Tunis, 1940-1945
Zawartość książki:
Alex, znany zarówno przez premierów, jak i szeregowych żołnierzy, był postacią legendarną. Był bohaterem Wielkiej Wojny, brał czynny udział w walkach w Rosji w latach 1919-20 i przeciwko Pathanom na północno-zachodniej granicy w 1935 roku. Do 1940 r. był dowódcą dywizji w BEF we Francji. Jego zachowanie podczas wycofywania się przez Dunkierkę, gdzie przejął dowodzenie nad brytyjskim 1 Korpusem w czasie kryzysu, potwierdziło jego wybitne zdolności.
W mrocznych dniach 1942 roku, już jako generał, został wysłany do Birmy z rozkazem powstrzymania Japończyków w Rangunie. W samą porę zdał sobie sprawę, że jest to niemożliwe, a jego decyzja o wycofaniu się zapobiegła całkowitej katastrofie.
Pomimo tej porażki zachował zaufanie Churchilla i został mianowany dowódcą C na Bliskim Wschodzie. Chociaż pod względem PR został przyćmiony przez swojego podwładnego Montgomery'ego, wielu uważało, że Monty zawdzięczał swój sukces Alexowi, chroniąc go przed coraz bardziej niecierpliwym Churchillem.
Alexander dowodził inwazją na Sycylię, a jako dowódca grupy armii kierował długim marszem przez Włochy.
Jego urok i łatwa natura były jego największymi atutami, ponieważ inni entuzjastycznie z nim współpracowali. Krytycy starali się jednak udowodnić, że brakowało mu prawdziwych zdolności i stali. Wnioski z tej obiektywnej pracy będą z niecierpliwością oczekiwane.
