Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Juvenescence” autorstwa Harrisona jest chwalona za głęboką eksplorację ludzkiego doświadczenia i kultury w XXI wieku, koncentrując się na tematach starzenia się, dojrzałości i zdolności adaptacyjnych. Czytelnicy doceniają przystępny styl pisania, głębię analizy i oferowane filozoficzne spostrzeżenia. Niektórzy uważają jednak, że książka ta może spodobać się przede wszystkim odbiorcom akademickim i nie każdemu przypadnie do gustu.
Zalety:⬤ Prowokująca do myślenia eksploracja prawdy i ludzkiego doświadczenia
⬤ przystępny, ale głęboki styl pisania
⬤ wciągająca analiza starzenia się i dojrzałości kulturowej
⬤ przyjemna dla miłośników książek
⬤ zawiera mądrość i wgląd
⬤ zachęca do refleksji nad współczesnym społeczeństwem.
Wady:Może nie spodobać się wszystkim czytelnikom, szczególnie tym spoza kręgów akademickich; niektóre recenzje sugerują ograniczoną grupę odbiorców.
(na podstawie 10 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Juvenescence: A Cultural History of Our Age
Zawartość książki:
Ile masz lat? Im więcej myśli poświęcasz temu pytaniu, tym trudniej jest na nie odpowiedzieć. Starzejemy się bowiem jednocześnie na różne sposoby: biologicznie, psychologicznie, społecznie. I starzejemy się w szerszych ramach kultury, pośród historii, która nas poprzedza i nas wyprzedzi. Patrząc przez ten pryzmat, wiele aspektów późnej nowoczesności sugerowałoby, że jesteśmy starsi niż kiedykolwiek, ale Robert Pogue Harrison twierdzi, że stajemy się również zaskakująco młodsi - w wyglądzie, mentalności i zachowaniu. Jak twierdzi, żyjemy w epoce młodości.
Podobnie jak wszystkie książki Roberta Pogue Harrisona, Juvenescence w błyskotliwy sposób przemierza kultury i historię, śledząc sposoby, w jakie duchy młodości i wieku wpływały na siebie nawzajem od starożytności do współczesności. Opierając się na naukowej koncepcji neotonii, czyli zachowania cech młodzieńczych przez dorosłość, i rozszerzając ją na sferę kultury, Harrison argumentuje, że młodość jest niezbędna dla innowacyjności kultury i przebłysków geniuszu. Jednocześnie jednak młodość - którą Harrison postrzega jako bardziej długotrwałą niż kiedykolwiek - jest luksusem, który wymaga stabilności i mądrości naszych starszych i instytucji. „Podczas gdy geniusz wyzwala nowości przyszłości”, pisze Harrison, »mądrość dziedziczy dziedzictwo przeszłości, odnawiając je w procesie przekazywania«.
Bogata w idee i spostrzeżenia, głęboko uczona wycieczka, Juvenescence mogła zostać napisana tylko przez Roberta Pogue Harrisona. Żaden czytelnik, który zastanawia się nad obsesją naszej kultury na punkcie młodości, nie powinien jej przegapić.
