Jumping the Color Line: Jazzowy taniec wernakularny w filmie amerykańskim, 1929-1945

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Jumping the Color Line: Vernacular Jazz Dance in American Film, 1929-1945

Zawartość książki:

Od pierwszych zsynchronizowanych filmów dźwiękowych pod koniec lat dwudziestych XX wieku do końca II wojny światowej, afroamerykańska muzyka i style tańca były wszechobecne w filmach. Czarni wykonawcy byli jednak marginalizowani, ograniczając się głównie do występów w "aktach specjalnych" i różnego rodzaju filmach krótkometrażowych, podczas gdy gwiazdorstwo było zarezerwowane dla białych.

Jumping the Color Line omawia wernakularny taniec jazzowy w filmie jako centralny punkt amerykańskich stosunków rasowych. Patrząc na przecięcia rasy, płci i klasy, książka bada, w jaki sposób rasistowskie i genderowe ciało w filmie wykonuje, rzuca wyzwanie i negocjuje tożsamości i stereotypy. Argumentując za transformacyjnym i wywrotowym potencjałem tańca jazzowego na ekranie, sześć rozdziałów odnosi się do różnych filmów i wykonawców, w tym wielu, którym do tej pory poświęcono niewiele uwagi.

Tematy obejmują pierwszą czarnoskórą kobiecą gwiazdę w Hollywood (Nina Mae McKinney), męską "klasę" stepowania w czarnoskórych filmach krótkometrażowych z początku lat trzydziestych XX wieku, karierę filmową czarnoskórej solistki stepującej Jeni LeGon, rolę tańca w filmach krótkometrażowych Soundies z lat czterdziestych XX wieku, kinowe obrazy Lindy hop oraz serię filmów dla nastolatków z początku lat czterdziestych XX wieku, które przemawiały głównie do młodych białych fanów kultury swingowej. Dzięki większości przykładów zaczerpniętych z marginalnych form filmowych, takich jak filmy krótkometrażowe i filmy klasy B, książka podkreśla ich rolę w rozpowszechnianiu alternatywnych obrazów tożsamości rasowych i płciowych ucieleśnianych przez tancerzy - obrazów, które przynajmniej częściowo były sprzeczne z tymi typowymi dla głównych hollywoodzkich produkcji.