Józef Flawiusz, Paweł i losy wczesnego chrześcijaństwa: Historia i milczenie w I wieku

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Josephus, Paul, and the Fate of Early Christianity: History and Silence in the First Century

Zawartość książki:

Flawiusz Józef, kapłan z Jerozolimy, który był związany z faryzeuszami, jest naszym najważniejszym źródłem na temat życia żydowskiego w I wieku. Jego wzmianka o śmierci Jakuba, brata Jezusa, sugeruje, że Józef Flawiusz wiedział o naśladowcach Jezusa w Jerozolimie i Judei.

W Rzymie, gdzie mieszkał przez resztę swojego życia po wojnie żydowskiej, grupa chrześcijan wydaje się kwitnąć, jeśli 1 Klemens jest jakąkolwiek wskazówką. Józef Flawiusz mówi jednak bardzo niewiele o chrześcijanach w Judei i nic o tych w Rzymie. Nie wspomina również o apostole Pawle, byłym faryzeuszu, który był współczesny ojcu Józefusa w Jerozolimie, mimo że według Dziejów Apostolskich Paweł i jego działalność byli znani dwóm kolejnym rzymskim gubernatorom (prokuratorom) Judei, Markowi Antoniuszowi Feliksowi i Porcjuszowi Festusowi, a także królowi Herodowi Agryppie II i jego siostrom Berenice i Drusilli.

Wiedza o Herodianach, w szczególności, stawia milczenie Józefa o Pawle w interesującym świetle, sugerując, że mogło to być celowe. Ponadto pisma Józefa Flawiusza zawierają bardzo niewiele świadectw o innych współczesnych w Rzymie, tak bardzo, że gdybyśmy polegali tylko na Józefie, moglibyśmy dojść do wniosku, że wiele z tych postaci historycznych albo nie istniało, albo miało niewielki lub żaden wpływ w I wieku.

Asiedu komentuje stan życia w Rzymie za panowania cesarza Domicjana i sposób, w jaki zarówno Józef Flawiusz, jak i chrześcijanie, którzy stworzyli 1 Klemensa, radzili sobie z reżimem, podobnie jak inni współcześni, wśród których rozważa Marcjalisa, Tacyta, Pliniusza Młodszego i innych. Argumentuje, że większość współczesnych Józefowi praktykowała różne rodzaje milczenia w dawaniu świadectwa o otaczającym ich świecie.

W związku z tym brak odniesień do Żydów lub chrześcijan w rzymskich pisarzach z ostatnich trzech dekad I wieku, w tym u Józefa Flawiusza, nie powinien być traktowany jako dowód na ich nieistnienie w Rzymie Flawiuszów.