Josephine Littletree

Opinie czytelników

Książka Josephine Littletree oferuje przejmującą eksplorację zmagań rdzennej ludności, zwłaszcza rdzennych Indian, w społeczeństwie naznaczonym chciwością i ignorancją. Łączy w sobie szczerą opowieść z prawdami historycznymi, dzięki czemu jest zarówno emocjonalna, jak i zabawna.

Autor potrafi stworzyć zapadające w pamięć postacie i zrównoważyć poważne tematy z humorem. Opowieść jest wzruszająca i tragiczna, skutecznie oddając cierpienie rdzennych mieszkańców, jednocześnie pokazując ich siłę. Historyczna dokładność i emocjonalna głębia rezonują z czytelnikami.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać poważne tematy za ciężkie, a wśród tragedii może pojawić się pragnienie lżejszych chwil. Emocjonalna intensywność tematu może nie być odpowiednia dla wszystkich odbiorców.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Śpiewamy piosenki o ptakach. One nie mogą ich zrozumieć.

Jest piosenka o nas, której nie możemy zrozumieć. Niektórzy z nas ją słyszą. Dla każdego jest to inna piosenka i inny śpiewak.

Słyszę ptaka, który nie potrafi śpiewać.

Słyszę kruka. Josephine Littletree, aborygenka mieszanej rasy, dorasta w Kolumbii Brytyjskiej w latach trzydziestych XX wieku.

W szkole dla dzieci księża i zakonnice próbują "zabić w niej Indianina". Ucieka i przez lata żyje na terenach łowieckich swojego ludu, ale kiedy je opuszcza, ponownie spotyka się z uprzedzeniami ze strony białego społeczeństwa. Jej wczesne związki padają tego ofiarą.

Czasami jest to szalona przejażdżka przez świat nielegalnego handlu, pobić, prostytutek, napadów na banki i zjawisk paranormalnych. Przezwyciężając uzależnienie od alkoholu, korzysta z rady babci i zbiera mity swojego ludu w książce i zostaje gawędziarką. Podczas II wojny światowej poznaje białego mężczyznę, który się w niej zakochuje.

Zamieszkuje z nim w jego chacie na nabrzeżu. Oboje są outsiderami, ale z różnicą, która skazuje ich związek na porażkę.

Po powrocie do rezerwatu, by zaopiekować się chorą babcią, dziewczyna zapada na gruźlicę i przestaje go widywać. Jego listy pozostają bez odpowiedzi. W sanatorium po raz ostatni spotyka się z uprzedzeniami.

W ostatnim geście sprzeciwu i akceptacji wraca do swojej rezerwy.

Pisze o swoim życiu z kwaśnym humorem, goryczą i żalem. Kiedy miłość między mężczyzną a kobietą nie jest równa, jest ku temu powód. Mężczyzna, którego odrzuca, wybrał bycie outsiderem.

Ona się nim urodziła.