Fichte jest - pomimo jego wspaniałego kompletnego wydania - najbardziej otwarty na interpretacje w filozofii postkantowskiej. Dla naszych czasów jego dzieło stanowi najciekawszą część tak zwanej klasycznej filozofii niemieckiej od Kanta do Fichtego, Schellinga i Hegla.
Gerd Irrlitz dostrzega buntowniczość - a czasem ślepotę - wielkiego niemieckiego myśliciela reformatorskiego, który myślał narodowo, ponieważ absolutyzm był międzynarodowym centrum i ponieważ obserwował antyfeudalny ruch ludu, który wydawał mu się możliwy ze względu na słabość niemieckiego absolutyzmu i antynapoleoński ruch "wojen wyzwoleńczych". Nowoczesna filozofia europejska została nagle skonfrontowana z tonem emancypacji i żądaniami zwykłych ludzi.
Oba doprowadziły do ruchu konstytucyjnego po sukcesie kampanii antynapoleońskiej. Po wstępnym przeglądzie i szczegółowej biografii, książka ta zajmuje się wszystkimi obszarami filozofii Fichtego: teorią nauki, filozofią prawa, moralności i religii (co doprowadziło do jego zwolnienia z Uniwersytetu w Jenie w 1799 r.), reformą społeczną, dwoma wczesnymi pismami na temat rewolucji francuskiej i tematem narodowym w "Przemówieniach do narodu niemieckiego" (1808).