Język nowych mediów

Opinie czytelników

Książka „The Language of New Media” autorstwa Leva Manovicha zapewnia teoretyczne ramy dla zrozumienia nowych mediów poprzez rysowanie podobieństw do wcześniejszych form medialnych, w szczególności kina. Próbuje zilustrować, w jaki sposób postęp technologiczny wpływa na język mediów i jak ten język kształtuje ludzką percepcję i kulturę. Podczas gdy wielu czytelników uważa książkę za wnikliwą i fundamentalną w studiach medialnych, krytycy koncentrują się na jej złożoności i czasami nieprzejrzystym języku.

⬤ Zapewnia solidne podstawy teoretyczne do zrozumienia nowych mediów.
⬤ Sprytnie rysuje analogie między nowymi mediami a formami historycznymi, takimi jak kino.
⬤ Oferuje cenne spostrzeżenia na temat relacji między technologią, treścią i interfejsem.
⬤ Stymuluje krytyczne myślenie i dyskusję w obrębie dziedziny.
⬤ Bogata w przypisy, odniesienia i przykłady do dalszej eksploracji.

⬤ Język może być nieprzejrzysty i trudny do zrozumienia.
⬤ Niektórym twierdzeniom może brakować dokładnej demonstracji lub jasnych dowodów.
⬤ Ograniczone zastosowanie do współczesnych zmian w mediach społecznościowych po publikacji.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznają ją za suchą, nudną lub zbyt złożoną, przez co trudno się w nią zagłębić.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Language of New Media

Zawartość książki:

Stymulujący, eklektyczny opis nowych mediów, które mają swoje korzenie w starych mediach, zwłaszcza w kinie.

W tej książce Lev Manovich oferuje pierwszą systematyczną i rygorystyczną teorię nowych mediów. Umieszcza nowe media w historii kultur wizualnych i medialnych ostatnich kilku stuleci. Omawia zależność nowych mediów od konwencji starych mediów, takich jak prostokątny kadr i ruchoma kamera, i pokazuje, w jaki sposób dzieła nowych mediów tworzą iluzję rzeczywistości, zwracają się do widza i reprezentują przestrzeń. Analizuje również kategorie i formy unikalne dla nowych mediów, takie jak interfejs i baza danych.

Manovich wykorzystuje pojęcia z teorii filmu, historii sztuki, teorii literatury i informatyki, a także rozwija nowe konstrukcje teoretyczne, takie jak interfejs kulturowy, montaż przestrzenny i kinegratografia. Teoria i historia kina odgrywają szczególnie ważną rolę w książce. Manovich omawia między innymi podobieństwa między historią kina i nowych mediów, kinem cyfrowym, ekranem i montażem w kinie i nowych mediach oraz historyczne powiązania między filmem awangardowym a nowymi mediami.