Jeźdźcy na morze i Wyspy Aran (wybrane fragmenty): Uwagi i wprowadzenie Roberta Walsha

Oryginalny tytuł:

Riders to the Sea and The Aran Islands (Selected Passages): Notes and Introduction by Robert Walsh

Zawartość książki:

Tym, co odróżnia to wydanie od innych, są trzy rozdziały prezentujące dwa dzieła Johna M. Synge'a umieszczone w biograficznym i literackim kontekście autora.

-Rozdział zawierający szczegółową lekturę i analizę sztuki Jeźdźcy na morze. -Kolejny rozdział analizujący relację między sztuką a dziełem prozatorskim oraz ich wzajemne oddziaływanie. -Wybór fragmentów z Wysp Aran ma na celu podkreślenie związku między sztuką a dziełem prozatorskim.

-Przypisy i słowniczek angielsko-irlandzkich terminów używanych w obu dziełach.

-Obszerna bibliografiaUważany przez wielu za arcydzieło irlandzkiego dramaturga Johna M. Synge'a Riders to the Sea, jednoaktowa sztuka, jest gęstą tragedią, w której nadprzyrodzone i duchowe wymiary wchodzą w interakcje, a czasem wchodzą w konflikt z surowym realizmem.

Główną inspiracją dla tej sztuki był pobyt Synge'a na smaganych wiatrem wyspach Aran, a dzieło prozatorskie The Aran Islands było literackim rezultatem tego doświadczenia. Niniejsze wydanie Riders to the Sea zostało opublikowane wraz z wybranymi fragmentami The Aran Islands i ma na celu podkreślenie związku między doświadczeniem Synge'a a duchem sztuki. Jednoaktowa tragedia Jeźdźcy na morze i utwór prozatorski Wyspy Aran są nierozłączne.

Sztuka nie może być w pełni zrozumiana bez odniesienia do prozy. Oba oddychają tym samym duchem, uzupełniają się nawzajem; jeden został zainspirowany drugim, jeden jest dramatyzacją drugiego. Jego doświadczenie na tych wyspach pozwoliło Synge'owi rozwinąć niezbędną równowagę między wewnętrznym doświadczeniem a obiektywną rzeczywistością niezbędną dla każdego dzieła sztuki.

Cechami wyróżniającymi to wydanie są trzy rozdziały wprowadzające, obszerne przypisy i słowniczek. Pierwszy rozdział umieszcza oba dzieła w kontekście biograficznym i literackim.

Drugi to lektura dramatu, zwracająca uwagę na wzajemne oddziaływanie wymiaru naturalnego i nadprzyrodzonego, wyłaniające się z twórczego wykorzystania symboliki przesłoniętej przeczuciem śmierci. Trzeci podkreśla znaczenie prozy dla sztuki zarówno w duchowym, jak i realistycznym wymiarze życia.