Jeszcze jeden oddech: Wspomnienie kajakarza Whitewater

Opinie czytelników

Książka oferuje wciągającą kolekcję historii skupionych wokół kajakarstwa górskiego, łącząc osobiste refleksje i ekscytujące przygody. Chociaż przemawia zarówno do kajakarzy, jak i nie-kajakarzy, cierpi z powodu słabej edycji i pewnej krytyki stosunku autora do innych żeglarzy.

⬤ Wciągająca opowieść, która wywołuje emocje i empatię.
⬤ Ekscytujące i zabawne opowieści o przygodach kajakarzy.
⬤ Unikalne spojrzenie na wyzwania i radości płynące z kajakarstwa górskiego. # Inspiruje szacunek dla sportu i jego społeczności.
⬤ Przyjemna zarówno dla kajakarzy, jak i osób niezwiązanych z kajakarstwem.

⬤ Słaba redakcja i błędy gramatyczne utrudniają czytanie.
⬤ Niektórzy czytelnicy krytykują negatywne komentarze autora na temat innych kajakarzy.
⬤ Niektóre recenzje wspominają o postrzeganej arogancji autora lub „kompleksie Boga”.

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

One More Breath: The Memoir of a Whitewater Kayaker

Zawartość książki:

Czasami wydaje mi się, że moje życie zostało oprawione w winietę starych świerków wiszących nad rzeką z ośnieżoną górą w oddali za mną. W moim umyśle wciąż używam całej mojej siły i wszystkich moich umiejętności; moje płuca pchają mnie, gdy moje ramiona ciągną. Jestem potworem walczącym o to, by stać się bezszwową i gładką falą na ziemi. Linia uskoku, potok, który oferuje mi to, co mam najlepszego do zaoferowania. Wybór należy do mnie, moje płuca wypełniły się świeżym, chłodnym świerkowym powietrzem, gdy moje dłonie chwyciły wiosło.

Do rzeki, która nigdy mnie nie opuszcza, przyciąga mnie surowa siła, wściekłość bez gniewu. Dobroczynna, ale dusząca, istnieje tu sztuka, wahadło, które musi być ustawione w czasie na chwilę oddechu.

Ryzyko polega po prostu na oddychaniu, to między tymi oddechami naprawdę żyję. Decyzje podejmuję między uderzeniami wiosła, starając się dopasować do wizji w moim umyśle. Zawsze jesteśmy na krawędzi czegoś, zawsze boimy się oddychać, ale robimy to i musimy. Kiedy światło staje się miękkie, a cichy dym staje się klinem, który przeczy grawitacji, zdaję sobie sprawę, że w jakiś sposób jestem jego częścią, a co więcej, jest częścią mnie.

To życie na rzece... Potrzebuję tylko jeszcze jednego oddechu.