Jesteśmy zdani na siebie: Pamiętnik

Opinie czytelników

Pamiętnik „We Are On Our Own” autorstwa Miriam Katin opowiada wstrząsającą historię przetrwania jej i jej matki podczas Holokaustu na Węgrzech, podkreślając ich zmagania, wyzwania, przed którymi stanęli, oraz życzliwość nieznajomych na tle wojny. Powieść graficzna łączy żywe ilustracje z mocną narracją, która porusza tematy wiary, rodziny i ludzkiego ducha w burzliwych czasach.

Książka jest chwalona za emocjonalną głębię, wciągającą fabułę i piękne ilustracje. Wiele recenzji podkreśla wyjątkową perspektywę, jaką oferuje Holokaust, skupiając się na aktach dobroci pośród horroru i odporności ludzkiego ducha. Postać Estery, matki Miriam, jest szczególnie podziwiana za jej zaradność i odwagę.

Niektórzy krytycy wspominają, że choć historia jest znacząca, grafice może brakować wizualnego wpływu, jaki można znaleźć w innych powieściach graficznych. Kilka recenzji wyraża opinię, że grafika może stać się nieciekawa, a historia może nie być wystarczająco wciągająca, aby wyróżnić się w gatunku. Istnieją również wzmianki o tym, że wydaje się ona mniej potężna w porównaniu z innymi narracjami o Holokauście.

(na podstawie 22 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

We Are on Our Own: A Memoir

Zawartość książki:

Kryzys wiary podąża za matką i córką w tym pięknie oddanym, wstrząsającym pamiętniku z czasów II wojny światowej.

W rozdzierającym serce We Are on Our Own Miriam Katin opowiada historię swojej ucieczki z okupowanych przez Niemców Węgier jako dziecko, prowadzona przez zdeterminowaną matkę. Oboje uciekli z Budapesztu pod koniec II wojny światowej, a w wieku sześćdziesięciu trzech lat Katin zapisała swoje wspomnienia na tych niezwykłych stronach, pierwotnie opublikowanych w twardej oprawie ponad piętnaście lat temu.

W 1944 roku Miriam jest małym dzieckiem uwielbianym przez swojego psa Rexy'ego, ale kiedy jej matka zostaje zmuszona do oddania ich "żydowskiego psa" władzom niemieckim, świat Miriam zaczyna się rozpadać. Oboje uciekają na wieś po sfingowaniu swojej śmierci i przemierzeniu krainy pokrytej śniegiem. Fragmentaryczne wspomnienia Miriam z dzieciństwa o lasach, czekoladzie, dziwnych mężczyznach i odgłosach wojny zostają odtworzone w tej pięknie opowiedzianej epickiej podróży, w której niewinność dziecka jest zestawiona z niewyobrażalną przemocą.

Kolejny kryzys, związany z wiarą, nawiedza rozdzieloną rodzinę. Walcząc o ponowne połączenie się z ojcem Miriam, który został wcielony do węgierskiej armii, matka i córka kontemplują Boga, zastanawiając się, jak mógł dopuścić do takiego zniszczenia. Poetyckie słowa Tory łączą się z obrazami wojny, gdy Miriam bada teologiczny dylemat zarówno ofiar, jak i ocalałych z Zagłady. Kiedy Miriam i jej matka ukrywają się u winiarza, koją nerwy tonikiem, recytując "Bóg jest czerwony. Bóg jest w kieliszku". Rozumieją, że Bóg jest w ludzkiej woli przetrwania, a w tym dążeniu do przetrwania jesteśmy naprawdę zdani na siebie.