Jesienne światło - japońska pora ognia i pożegnań

Opinie czytelników

„Autumn Light” Pico Iyera to głęboka i kontemplacyjna eksploracja jesiennej pory roku w Japonii, przeplatana osobistymi refleksjami na temat starzenia się, straty i piękna życia. Książka zawiera poetyckie obrazy i unikalny styl narracji, prezentując obserwacje i spostrzeżenia na temat japońskiej kultury i osobistych doświadczeń. Czytelnicy doceniają jej liryczną prozę, ale zauważają pewne problemy z tempem i czytelnością.

Książka jest chwalona za piękny, poetycki styl i głębokie kulturowe spostrzeżenia na temat Japonii, szczególnie w odniesieniu do sezonu jesiennego. Czytelnicy uważają, że refleksje Iyera na temat starzenia się i straty są poruszające i pocieszające, często wywołując silne wspomnienia. Styl narracji, przypominający japońskie „zuihitsu”, jest znany z tego, że pozwala czytelnikom zaangażować się w tekst w wyjątkowy, kontemplacyjny sposób.

Niektórzy recenzenci uważali, że książce brakuje tradycyjnej struktury narracyjnej, co prowadzi do nagłych przejść i poczucia nierównego tempa. Ponadto pojawiły się krytyczne uwagi dotyczące jakości tłumaczenia, w szczególności odnoszące się do angielskiego żony autora. Niektórzy czytelnicy uznali niektóre sekcje za nudne lub suche, a inni wyrazili rozczarowanie, czując, że nie dostarczyły one spostrzeżeń, których oczekiwali.

(na podstawie 52 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Autumn Light - Japan's Season of Fire and Farewells

Zawartość książki:

Od jednego z naszych najbardziej bystrych obserwatorów ludzkiej natury, daleko idąca eksploracja japońskiej historii i kultury oraz poruszająca medytacja nad nietrwałością, śmiertelnością i żalem. Przez lata Pico Iyer dzielił swój czas między Kalifornię i Nara w Japonii, gdzie on i jego japońska żona Hiroko mają mały dom.

Ale kiedy jego teść nagle umiera, wzywając go z powrotem do Japonii wcześniej niż oczekiwano, Iyer zaczyna zmagać się z pytaniem, z którym wszyscy musimy żyć: jak trzymać się rzeczy, które kochamy, mimo że wiemy, że my i oni umieramy. W kraju, którego kalendarz jest naznaczony okazjami do uhonorowania zmarłych, pytanie to jest pilniejsze niż gdziekolwiek indziej.

Iyer prowadzi nas przez rok po śmierci swojego teścia, przedstawiając nam ludzi, którzy wypełniają jego dni: jego schorowaną teściową, która często zapomina, że jej mąż zmarł; jego nieobecnego szwagra, który zerwał więzi z rodziną lata temu, ale do którego Hiroko wciąż pisze listy; oraz mężczyzn i kobiety z jego klubu ping-pongowego, którzy, wiele lat starsi od niego, przemierzają jesienne lata na różne sposoby. A gdy liście klonu zaczynają czerwienieć, a upał zaczyna mięknąć, Iyer oferuje nam wyjątkowe spojrzenie na Japonię w porze roku, która przypomina nam, abyśmy nie brali niczego za pewnik.