Jerzy Grotowski. Primitivism and Spiritual Therapy in the Neo-Avantgarde
Praca seminaryjna z roku 2018 z przedmiotu Sztuka - Instalacja / Akcja / Performans / Sztuka współczesna, ocena: 8/10, Uniwersytet w Groningen (Sztuka), kierunek: Sztuka, kultura i media, język: Angielski, abstrakt: W niniejszym eseju zainteresowanie Grotowskiego awangardową koncepcją prymitywizmu w odniesieniu do duchowego uzdrawiania społeczności zostanie zbadane poprzez trzy fazy jego twórczości. Teatr ubogi, parateatr i teatr źródeł.
Ponadto, eksploracja faz w teoriach Grotowskiego, ewolucja teorii performatywnych Grotowskiego zostanie przeanalizowana w kontekście wspólnotowego uzdrawiania ducha poprzez rytuał i wykorzystanie pierwotnych form teatru. Niniejszy esej stosuje antropologiczne podejście do Grotowskiego i jego wykorzystania rytuału, ponieważ dotyczy relacji między społeczeństwem, teatrem i ideami stworzonymi przez te dwa elementy. Niniejszy esej bada zaabsorbowanie Grotowskiego neoawangardową koncepcją powrotu do "korzeni teatru", eksplorowaną poprzez fazy Teatru Ubogiego, Parateatru i Teatru Źródeł, w celu propagowania "duchowego uzdrowienia" społeczności.
Awangarda to ruch artystyczny, który nastąpił po modernizmie i może być uważany za wczesną fazę postmodernizmu. Awangardę można podzielić na dwie fazy: Awangardę Historyczną, która rozpoczęła się przed II wojną światową, oraz Neoawangardę, która nastąpiła po niej.
Neoawangardę można sklasyfikować jako okres eksperymentów między latami pięćdziesiątymi a sześćdziesiątymi XX wieku przez praktyków takich jak Jerzy Grotowski i Richard Schechner. Teatr awangardowy definiuje tę ideologię jako "ugrupowanie filozoficzne... połączone specyficznym podejściem do zachodniego społeczeństwa, szczególnym podejściem estetycznym i celem przekształcenia natury przedstawienia teatralnego" (Innes 4).
Aspektami definiującymi neoawangardę są wzajemne powiązania w ideologiach praktyków, którzy zdominowali ruch oraz odrzucenie zachodnich konwencji i przekonań. Jest to badane poprzez.