Jerozolima

Opinie czytelników

Powieść Alana Moore'a „Jerusalem” to monumentalne i eksperymentalne dzieło, które przeplata historię i mitologię Northampton z tematami czasu, pamięci i istnienia. Zawiera szeroką gamę postaci i stylów opowiadania, pokazując literackie mistrzostwo Moore'a. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają jej głębię i zawiłość, inni uważają ją za nużącą lub zbyt złożoną, z brakiem prostego rozwoju fabuły.

Książka jest technicznym majstersztykiem ukazującym wyjątkowe umiejętności pisarskie Alana Moore'a oraz jego głęboką wiedzę na temat literatury, historii i filozofii. Wielu czytelników chwali bogate szczegóły, rozwój postaci i zdolność książki do prowokowania do myślenia o ważnych tematach. Proza jest bardzo kreatywna, pełna żywych obrazów i innowacyjnego języka. Czytelnicy często opisują ją jako pięknie wykonaną, epickie przedsięwzięcie i rozkosz dla tych, którzy chcą głęboko zaangażować się w tekst.

Czytelnicy donoszą, że długość i złożoność powieści może być przytłaczająca i nużąca, a fragmenty wydają się nadmiernie rozwlekłe i meandrujące. Niektórzy uważają, że mnogość szczegółów wpływa negatywnie na przejrzystość fabuły i łuki postaci. Kilku respondentów zauważyło, że powieść może nie być dostępna dla wszystkich czytelników, szczególnie tych nieprzyzwyczajonych do gęstej, eksperymentalnej prozy i nieliniowej fabuły.

(na podstawie 160 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Jerusalem

Zawartość książki:

Na pół mili kwadratowej rozpadu i rozbiórki, która była saksońską stolicą Anglii, wieczność wałęsa się między projektami mieszkaniowymi. Osadzony w brudnym bursztynie narracji dzielnicy, wśród jej świętych, królów, prostytutek i opuszczonych, dzieje się inny rodzaj ludzkiego czasu, zabrudzona równoczesność, która nie rozróżnia między kałużami w kolorze benzyny a pękniętymi marzeniami tych, którzy się po nich poruszają. W pachnących moczem klatkach schodowych czyhają diabły, o których po raz ostatni wspomniano w Księdze Tobita z II wieku, widma pechowych dzieci podkopują stulecie tunelami, a w salonach na piętrze robotnicy o złotej krwi sprowadzają los do turnieju snookera.

Bogata mitologia dla tych, którzy nie mają co do garnka wlać, przez labirynt ulic i stron Jerozolimy kroczą duchy, które śpiewają o bogactwie i biedzie; o Afryce, hymnach i naszym wątłym tysiącleciu. Omawiają angielski jako język wizjonerski od Johna Bunyana do Jamesa Joyce'a, rozprawiają o iluzji śmiertelności po Einsteinie i upierają się, że najgorsze slumsy są wiecznym świętym miastem Blake'a.

Epicka powieść Alana Moore'a Jerusalem, zaciekła w swojej wyobraźni i oszałamiająca w swoim zakresie, jest opowieścią o wszystkim, opowiedzianą ze znikniętego rynsztoka.