Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 6 głosach.
Oryginalny tytuł:
Eating Beauty: The Eucharist and the Spiritual Arts of the Middle Ages
Zawartość książki:
Enigmatyczny związek między pięknem naturalnym i artystycznym, które należy kontemplować, ale nie jeść, z jednej strony, a pięknem eucharystycznym, które jest zarówno widziane (oczami wiary), jak i spożywane, z drugiej strony, intryguje mnie i inspiruje tę książkę. Nie można zadawać teo-estetycznych pytań na temat Eucharystii, nie angażując się w fundamentalne pytania dotyczące relacji między pięknem, sztuką (szeroko rozumianą) i jedzeniem. --od Eating Beauty.
W niezwykłej książce, która jest jednocześnie uczona, zaskakująco oryginalna i bardzo osobista, Ann W. Astell bada dwuznaczność wyrażenia zjadanie piękna. Wyrażenie to przywołuje zniszczenie piękna, pożerające usta grobu, usta piekła. Zjeść piękno to zniszczyć je. Jednak w przypadku Eucharystii osoba wierząca, która spożywa Hostię, zostaje przekształcona w samo piękno, dosłownie włączona w Chrystusa. W tym sensie, wyjaśnia Astell, Eucharystia tworzyła cały "sposób" życia, cnotliwą formę życia, dzieło sztuki, z samym Chrystusem jako głównym artystą. Eucharystia ustanowiła dla ludzi średniowiecza odrębne szkoły świętości - cysterską, franciszkańską, dominikańską i ignacjańską - których członkowie byli zjednoczeni przez przyjmowany sakrament eucharystyczny.
Odczytując żywoty świętych nie przede wszystkim jako dokumenty historyczne, ale jako ikoniczne ekspresje oryginalnych dzieł sztuki ukształtowanych przez eucharystycznego Chrystusa, Astell stawia Hostię bez twarzy w dynamicznej relacji z tymi ikonami. Wraz z nadejściem każdej nowej duchowości, chrześcijańska idea piękna rozszerzyła się, obejmując najpierw zniszczone piękno świętego, a wreszcie piękno kościoła rozdartego przez podział - antyestetyczne piękno obejmujące proces, cierpienie, deformację i zniknięcie, a także promienną lekkość zmartwychwstałego ciała. To zdumiewające dzieło historii intelektualnej i religijnej jest ilustrowane wymownymi przykładami artystycznymi, od średniowiecznych iluminacji manuskryptów po rzeźby Michała Anioła i obrazy Salvadora Dalego. Astell umieszcza żywoty średniowiecznych świętych w rozmowie ze współczesnymi filozofami tak różnymi jak Simone Weil i G.W.F. Hegel.
