Ocena:
Książka stanowi kompleksową historię wkładu 7 Armii Powietrznej podczas II wojny światowej na Pacyfiku, podkreślając zarówno lotników, jak i załogi wspierające, które odegrały kluczową rolę w wojnie. Chociaż ujawnia wiele nieopowiedzianych historii i perspektyw, została skrytykowana za nieścisłości dotyczące statystyk bombardowań, brak map i zdjęć oraz niewystarczające skupienie się na współpracy między różnymi gałęziami wojskowymi.
Zalety:⬤ Oferuje szczegółowe opisy zaangażowania 7 Armii Powietrznej na Pacyfiku, wypełniając lukę w literaturze.
⬤ Personalizuje historie za pomocą nazwisk członków załogi, czyniąc je wciągającymi.
⬤ Podkreśla niedoceniony wkład załóg naziemnych i personelu obsługi technicznej.
⬤ Zapewnia szybką, łatwą w odbiorze narrację, która może być atrakcyjna dla czytelników zainteresowanych historią II wojny światowej.
⬤ Zawiera nieścisłości dotyczące wskaźników powodzenia bombardowań, twierdząc, że dokładność wynosi 85-95% zamiast dobrze udokumentowanych 25-30%.
⬤ Brak map i zdjęć dla lepszego kontekstu i zrozumienia wyzwań geograficznych.
⬤ Ograniczona dyskusja na temat koordynacji działań marynarki wojennej i armii, przez co niektórzy czytelnicy chcieliby dowiedzieć się więcej na temat interakcji między oddziałami.
⬤ Niektórzy recenzenci zauważyli błędy redakcyjne i brak korekty w tekście.
(na podstawie 426 opinii czytelników)
One Damned Island After Another: The Saga of the Seventh Air Force in World War II
Jest to oficjalna historia Siódmych Sił Powietrznych. Nie jest to historia "mosiężnego kapelusza"; jest opowiedziana z punktu widzenia samych ludzi, często ich własnymi słowami, z realistycznym wigorem i żywym poczuciem humoru, które umożliwiło osiągnięcie zwycięstwa na Pacyfiku.
19 października 1940 r. utworzono Hawajskie Siły Powietrzne, znane później jako Siódme Siły Powietrzne, w celu zapewnienia obrony powietrznej Hawajów i zwalczania zagrożeń na Pacyfiku.
Nieco ponad rok później japoński atak na Pearl Harbor zniszczył te siły. Spośród 231 samolotów Hawajskich Sił Powietrznych, 64 zostały zniszczone, a nie więcej niż 79 nadawało się do użytku.
Z tego piekła wyłoniły się nowo zreformowane Siódme Siły Powietrzne.
Na środkowym Pacyfiku stanęły one w obliczu największego teatru wodnego na świecie - szesnaście milionów mil kwadratowych, pięć razy więcej niż powierzchnia Stanów Zjednoczonych.
Amerykanie naprawili swoje samoloty najlepiej jak potrafili i zaczęli latać na "Atoll Circuit", nisko położonych atolach z białym piaskiem, które były pierwszymi kamieniami milowymi na długiej drodze do Tokio.
Na tym ogromnym obszarze i przeciwko przerażającemu przeciwnikowi, ludzie z Siódmej byli zmuszeni do wykonywania najdłuższych misji w jakimkolwiek teatrze wojny, całkowicie nad wodą i początkowo bez eskorty myśliwców.
Walczyli na Midway, Guadalcanal, Tarawie, Kwajalein, Eniwetok, Truk, Saipan, Palau, Filipinach, Iwo Jimie i wreszcie w Tokio.
Historia tych niezwykłych sił powietrznych autorstwa Clive'a Howarda i Joe Whitleya obejmuje okres od wydarzeń w Pearl Harbor do V-J Day, obejmując każdą wyspę, na której wylądowały siły powietrzne.
Wysłuchali artykułu kaprala Earla Nelsona "Bohaterowie nie wygrywają wojen", który skrytykował prasę i radio, które nagrywały tylko fantastyczne osiągnięcia mężczyzn noszących medale: "Dlaczego nie mówią o facecie, który jest po prostu żołnierzem?". ".
Tak więc z humorem i wnikliwością Howard i Whitley dostarczyli nam historię Siódmych Sił Powietrznych, która nie skupia się tylko na chwalebnych osiągnięciach niektórych mężczyzn, ani nie rejestruje po prostu relacji "mosiężnych czapek", ale zamiast tego dociera do sedna tego, co ludzie tej niezwykłej siły robili i myśleli.
Clive Howard i Joe Whitley obaj byli sierżantami i służyli jako korespondenci Siódmych Sił Powietrznych. Byli tam i widzieli, co się działo.
