One Voice
Badania nad amerykańskim kompozytorem mikrotonalnym Harrym Partchem (1901-1974) są skomplikowane ze względu na specyficzne relacje autobiograficzne, sprzeczne stanowiska teoretyczne i metodologię opartą na niejasnej koncepcji „intuicji”. Komplikacje te pogłębia użycie przez Partcha czterdziestotrzystopniowej skali, niezachodnich źródeł inspiracji, nowych terminów dla istniejących wcześniej idei oraz integracja muzyki, dramatu i tańca.
Co więcej, jego użycie proporcji do reprezentowania wysokości dźwięku i unikalne zapisy tabulaturowe dla prawie czterdziestu wymyślonych przez niego instrumentów tworzą pozornie niemożliwą do pokonania barierę w analizie jego muzyki. Jednak chociaż te zawiłości są początkowo przytłaczające, w rzeczywistości działają tak, aby przesłonić prostotę podstawowych pomysłów i techniki kompozytorskiej Partcha. U podstaw wszystkich jego pomysłów leżała indywidualistyczna koncepcja, którą nazwał One Voice.
One Voice był procesem, za pomocą którego Partch rzutował swój obraz siebie poprzez swoje prace. W ten sposób stworzył model, który miał inspirować innych do indywidualnej ekspresji i artystycznych poszukiwań.
