Jasne oczy niebezpieczeństwa - relacja z wojen angielsko-sikhijskich 1845-1849

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Bright Eyes of Danger - An Account of the Anglo-Sikh Wars 1845-1849

Zawartość książki:

The Bright Eyes of Danger jest bogata w szczegóły dotyczące brytyjskiego postępu w Indiach w drugiej połowie XVIII wieku, stając się tym samym nadrzędną władzą nad całymi Indiami z wyjątkiem Królestwa Sikhów w Pendżabie. Daje żywy opis siedmiu bitew i jednego oblężenia dwóch wojen z Sikhami.

Pierwsza z nich została wywołana przez śmierć maharadży Ranjita Singha, machinacje urzędników pałacowych i pazerność armii sikhijskiej. Pomimo zdrajców w dowództwie, Sikhowie dali popalić niezwyciężonej armii brytyjskiej. Bitwa pod Ferozeshah była bliższa niż Waterloo, ponieważ Imperium Brytyjsko-Indyjskie stanęło na krawędzi katastrofy.

Pod koniec pierwszej wojny wielu spodziewało się brytyjskiej aneksji Pendżabu, ale gubernator generalny, Sir Henry Hardinge, uznał, że sikhijskie nieruchomości są zbyt duże i drogie, by je przejąć, a poza tym aneksja nie byłaby dobrze przyjęta w kraju. Zamiast tego zdecydował się na quasi-niezależne państwo sikhijskie, a z szacunku dla skąpych dyrektorów Kompanii Wschodnioindyjskiej w Londynie, obciążył państwo sikhijskie reparacjami wojennymi, zaanektował najbardziej produktywną prowincję Jullundar i sprzedał Kaszmir "największemu łajdakowi w Indiach" za 75 000.

Druga wojna wybuchła buntem w Multan, a armia brytyjska ruszyła do walki z nowym gubernatorem generalnym i tym samym głównodowodzącym, lordem Gough, którego katalog taktyk nie wykraczał poza niesamowitą szarżę brytyjskich bagnetów. To nie wystarczyło w krwawym ataku na Chillianwala, gdzie obie strony walczyły do upadłego.

Pod Gujerat lord Gough, dysponujący większą liczbą dział niż Wellington pod Waterloo, zmiażdżył Sikhów do poddania się, a gubernator generalny, lord Dalhousie, zaanektował Pendżab. Po wstrząśnięciu brytyjskim imperium indyjskim pod Ferozeshah, żołnierze Ranjita Singha pomogli je ocalić podczas Wielkiego Buntu Indyjskiego, a później w obu wojnach światowych.