Japoński teatr lalek Bunraku: Honor, zemsta i miłość w czterech sztukach z XVIII i XIX wieku

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Bunraku Puppet Theatre of Japan: Honor, Vengeance, and Love in Four Plays of the 18th and 19th Centuries

Zawartość książki:

Przedstawione tu sztuki zostały po raz pierwszy wystawione w latach 1769-1832, kiedy to japoński teatr lalkowy znany jako Bunraku zaczął tracić swoją dominację na rzecz Kabuki. W tym okresie powstało jednak kilka ważnych sztuk lalkowych, które stały się standardami zarówno w repertuarze Bunraku, jak i Kabuki; trzy z przedstawionych w tym tomie sztuk osiągnęły ten poziom znaczenia. Ten okres około sześćdziesięciu lat był również decydujący dla rozwoju sposobu prezentacji sztuk, co jest ważną cechą współczesnych inscenizacji dzieł z tradycyjnego teatru plebejskiego. Jedynie garstka kompletnych i nieokrojonych sztuk - często nawet dziesięciogodzinnych - jest obecnie produkowana w Bunraku lub Kabuki; tutaj znajduje się jedna z nich. Dwie spośród czterech sztuk zawartych w tym tomie są przykładami znacznie bardziej powszechnej praktyki wystawiania pojedynczego popularnego aktu lub sceny ze znacznie dłuższego dramatu, który sam w sobie rzadko, jeśli w ogóle, jest dziś wystawiany w całości.

Kabuki, choć lepiej znane poza Japonią, było wielkim beneficjentem teatru lalkowego, zapożyczając być może nawet połowę swojej twórczości z dramatów Bunraku. Bunraku z kolei napadł na repertuar Kabuki, ale w znacznie skromniejszym stopniu. Ostatnia sztuka w tym zbiorze, The True Tale of Asagao, jest przykładem tego niezwykłego odwrotnego zapożyczenia. Co więcej, jest to przykład jeszcze jednego sposobu, w jaki niektóre sztuki zostały przedstawione: spójny wątek podrzędny dłuższego utworu, który zyskał niezależną egzystencję teatralną, podczas gdy jego dramat macierzysty zniknął ze sceny. Te późniejsze XVIII-wieczne dzieła wykazują ciągły rozwój w kierunku większej uwagi na teatralne cechy sztuk lalkowych, w przeciwieństwie do wcześniejszego, bardziej literackiego podejścia, które można znaleźć przede wszystkim w dramatach Chikamatsu Monzaemona (zm. 1725).

Nowo przetłumaczonym i zilustrowanym sztukom w tym tomie towarzyszą pouczające wprowadzenia, obszerne notatki na temat akcji scenicznej oraz dyskusje na temat różnych zmian, jakie przeszedł Bunraku, szczególnie w drugiej połowie XVIII wieku, jego złotym wieku.