Japońska żona

Opinie czytelników

Książka jest zbiorem opowiadań skupiających się na bengalskiej społeczności imigrantów, chwalonym za piękną prozę i emocjonalną głębię. Jednak niektórzy czytelnicy uważają, że styl pisania jest trudny, a niektórym historiom brakuje zaangażowania.

⬤ Piękny i wciągający styl pisania
⬤ mistrzowskie przywołanie postaci i emocji
⬤ tytułowe opowiadanie „The Japanese Wife” jest szczególnie dobrze przyjęte
⬤ wyjątkowa eksploracja relacji międzyludzkich.

⬤ Styl pisania może być gęsty i trudny do naśladowania
⬤ niektóre historie mogą wydawać się długie lub mdłe
⬤ mieszana jakość wśród opowiadań, z których tylko kilka się wyróżnia
⬤ problemy z fizycznym stanem książki dla niektórych czytelników.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Japanese Wife

Zawartość książki:

Hindus pisze do Japonki.

Ona odpisuje. Między dwojgiem rozkwita romans, przyjaciele pióra wymieniają się przysięgami w listach, a następnie spędzają kolejne piętnaście lat jako małżeństwo, nigdy nie widząc się na oczy, aż intymność słów zostaje ostatecznie przetestowana przez intymność życia.

Podobnie jak „Japońska żona”, pozostałe opowiadania w tym zbiorze również dotyczą mieszkańców i nierezydentów. W „Grateful Ganga” amerykańska królowa rocka dzieli się swoimi miłosnymi utworami z pendżabskim biznesmenem, opłakując jednocześnie zmarłego męża; w „Snakecharmer” emerytowany izraelski profesor przybywa do Indii z zamiarem popełnienia samobójstwa, ale zostaje uratowany przez córkę zaklinacza węży. Ojciec Tito, Jugosłowianin na emigracji z „Cebulowych Pierścieni Ojca Tito”, jest nawiedzany przez Holokaust, gdy wstawia się między hinduskimi i muzułmańskimi zamieszkami.

Opowieści te traktują o niespodziewanej miłości i przypadkowych prezentach; o odnajdywaniu się wśród obcych; o życiu gdzie indziej i życiu we własnych marzeniach. Pełno w nich księży, dziwek, buntowników, martwych cesarzy, żołnierzy z buszu, kłusowników, oszustów i koneserów, aniołów i demonów ocierających się o tych, których życie nigdy nie jest tak zwyczajne, jak się wydaje.