Jak Szostakowicz zmienił mój umysł

Opinie czytelników

Książka „How Shostakovich Changed My Mind” autorstwa Stephena Johnsona jest chwalona za głęboką eksplorację terapeutycznej mocy muzyki, w szczególności kompozycji Szostakowicza. Czytelnicy doceniają połączenie osobistej refleksji i szczegółowej analizy, która ujawnia emocjonalną głębię muzyki i jej wpływ na zdrowie psychiczne. Tekst opisywany jest jako liryczny i wnikliwy, dzięki czemu złożone tematy stają się przystępne. Niektórzy czytelnicy zauważają jednak brak empirycznych dowodów na przedstawione twierdzenia terapeutyczne, a inni uważają, że osobiste wyzwania autora mogą być nadmierne.

⬤ Głęboka eksploracja terapeutycznej mocy muzyki Szostakowicza.
⬤ Liryczny i wciągający styl pisania.
⬤ Łączy osobiste anegdoty ze szczegółową analizą muzyczną.
⬤ Oferuje wgląd w emocjonalny związek między muzyką a zdrowiem psychicznym.
⬤ Przystępny dla czytelników niezwiązanych z muzyką, a jednocześnie naukowy.
⬤ Zachęca słuchaczy do głębszego docenienia muzyki klasycznej.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje empirycznych dowodów na poparcie twierdzeń terapeutycznych.
⬤ Osobiste refleksje autora na temat wyzwań związanych ze zdrowiem psychicznym mogą dla niektórych wydawać się przesadzone.
⬤ Nie jest to wyczerpująca biografia ani przegląd całego dorobku muzycznego Szostakowicza.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

How Shostakovich Changed My Mind

Zawartość książki:

Mocne spojrzenie na niezwykły leczniczy wpływ muzyki na osoby cierpiące na choroby psychiczne, w tym na zmagania autora Stephena Johnsona z chorobą afektywną dwubiegunową.

„Jest coś w słuchaniu najbardziej bolesnych emocji przekształconych w coś pięknego... Stary Rosjanin, który wypowiedział te słowa, mówił w imieniu niezliczonych innych osób, które przeżyły okres stalinowskiego terroru. A „czymś pięknym”, co miał na myśli, była muzyka Dmitrija Szostakowicza.

Jednak w najwspanialszej muzyce Szostakowicza nie ma eskapizmu, nie ma fałszywego pocieszenia: to jedne z najmroczniejszych, najsmutniejszych, a czasem najbardziej gorzkich utworów, jakie kiedykolwiek skomponowano. Dlaczego więc tak wielu czuje wdzięczność Szostakowiczowi za jej stworzenie - nie tylko Rosjanie, ale także ludzie Zachodu, tacy jak Stephen Johnson, wychowani w zupełnie innym, znacznie bezpieczniejszym społeczeństwie? Jak to się dzieje, że muzyka, która odzwierciedla ból, strach i opuszczenie, może pomóc cierpiącym znaleźć - jeśli nie wyjście, to sposób na zniesienie tych uczuć i ostatecznie ponowne odkrycie przyjemności z istnienia?

Johnson opiera się na wywiadach z członkami orkiestry, która wykonała Symfonię Leningradzką Szostakowicza podczas oblężenia Leningradu, podczas którego prawie jedna trzecia ludności zmarła z głodu. Ostatecznie książka ta jest potwierdzeniem pewnego rodzaju humanistycznego cudu: że nadzieja może się odrodzić w czasach, gdy, cytując pisarkę Nadieżdę Mandelsztam, istniała tylko „nadzieja przeciwko nadziei”.