Opinie czytelników
Podsumowanie:How to Love the Empty Air autorstwa Cristin O'Keefe Aptowicz to zbiór przejmujących wierszy, które zgłębiają relację autorki z matką i głęboki smutek po jej śmierci. Poprzez szczerą opowieść i żywe obrazy, książka oddaje złożoność straty, łącząc smutek z chwilami nadziei i humoru. Wielu czytelników uważa, że książka jest emocjonalnie silna, zrozumiała i pięknie wykonana, co czyni ją fascynującą lekturą dla każdego, kto doświadczył straty.
Zalety:Czytelnicy chwalą książkę za piękną i szczerą prozę, głębię emocjonalną, zrozumiałe tematy żałoby i wrażliwość autorki w dzieleniu się osobistymi doświadczeniami. Połączenie poezji i opowiadania historii, wraz z momentami humoru, zwiększa wpływ książki. Wiele osób wyraziło chęć wielokrotnego przeczytania tej książki ze względu na warstwy znaczeniowe ujawniane przy każdej lekturze.
Wady:Niektórzy czytelnicy zauważają, że intensywna emocjonalna natura treści może prowadzić do przytłaczających uczuć i może wymagać od czytelników trzymania chusteczek w pobliżu. Ponadto czytelnicy, którzy nie są zaznajomieni z poezją, mogą początkowo uznać format za trudny, choć wielu z nich szybko angażuje się po rozpoczęciu czytania.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
How to Love the Empty Air
Zawartość książki:
Wrażliwa, piękna i ostatecznie afirmująca życie twórczość Cristin O'Keefe Aptowicz osiąga nowe wyżyny w swoim odkrywczym siódmym zbiorze poezji. Kontynuując swoją tradycję wciągającej pracy autobiograficznej, How to Love the Empty Air bada, co się dzieje, gdy niemożliwe staje się realne―.
Na dobre i na złe. Podróż Aptowicz w poszukiwaniu szczęścia i domu w nieustannie zmieniającym się świecie pokazuje jej zmagania w miastach całej Ameryki. Kiedy jej szczęście się zmienia―.
W miłości i w życiu―.
Nie może pomóc, ale "mówi słońcu / mówi polom / mówi ogromnemu teksańskiemu niebu.... / powtarzać sobie raz za razem, aż w to uwierzę". Jednak trajektoria tego nowego życia zostaje zachwiana przez nagłą śmierć matki poetki. W ciągu następnego roku Aptowicz walczy z uciszającą siłą żalu za pomocą intymnych wierszy, przepełnionych stratą i ciężko wywalczonym humorem, uchwycając taniec, który wszyscy nowo pogrążeni w żałobie muszą wykonywać między codziennym życiem a pragnieniem "ucieczki z tym smutkiem, / który nie jest twoim wrogiem, / ten smutek, który może teraz jest twoim najlepszym przyjacielem. / Ten smutek, który jest twoim mężem, / rzecz, w którą wtulasz się każdej nocy, / zasypiając w jej ramionach...". Podobnie jak w swoim wielokrotnie nagradzanym "Roku bez błędów", Aptowicz liczy swoje straty i błogosławieństwa, wiedząc, że mimo wszystko życie "faluje bezgranicznie, jak elektryczność, jak radość / jak... śmiech, nieodparty i jasny, / rzecz niemożliwa do powstrzymania".
