Jak namalować martwego człowieka

Opinie czytelników

Powieść „How to Paint a Dead Man” autorstwa Sarah Hall przeplata losy czwórki artystów, zgłębiając tematy żałoby, sztuki i egzystencjalnej kontemplacji. Każda z postaci przedstawia własną podróż pełną emocjonalnej głębi i wyzwań związanych ze stratą i tożsamością. Styl narracji jest zróżnicowany, a różne głosy i perspektywy przyczyniają się do bogatej i poetyckiej eksploracji związków między sztuką a życiem.

Pisarstwo jest opisywane jako poetyckie, głębokie i emocjonalnie rezonujące, skutecznie uchwycające złożone tematy, takie jak żałoba i proces twórczy. Przeplatające się narracje zapewniają głęboko angażujące doświadczenie czytelnicze, skłaniając do introspekcji na temat natury sztuki i egzystencji. Wielu recenzentów zwróciło uwagę na autentyczność i wiarygodność postaci, a także skomplikowaną strukturę opowieści, która utrzymuje zainteresowanie czytelników.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za trudną ze względu na jej niekonwencjonalną strukturę narracyjną i różne perspektywy, co prowadziło do momentów dezorientacji. Filozoficzna głębia i gęstość prozy mogą nie spodobać się tym, którzy szukają lekkiej lektury. Kilku recenzentów zauważyło, że niektóre sekcje książki mogą wydawać się chaotyczne lub niepłynnie połączone, co może negatywnie wpływać na ogólne wrażenia z lektury.

(na podstawie 49 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

How to Paint a Dead Man

Zawartość książki:

"W pisarstwie Hall udaje się połączyć ostrą wrażliwość i odwagę.... Trzewne i wciągające....

Emocjonalne życie jej bohaterów jest umiejętnie realizowane w tym jasnym splocie różnych głosów, dla których sztuka jest jednocześnie sposobem widzenia i sposobem życia”. -The Times(Londyn) Życie czterech osób - umierającego malarza, niewidomej dziewczyny, artysty krajobrazu i kuratora sztuki - przeplata się przez prawie pięć dekad w tej świetlistej i poszukującej powieści o niezwykłej sile.

Sarah Hall, „jedna z najbardziej znaczących i ekscytujących młodych brytyjskich powieściopisarek” (The Guardian), dostarcza „szalenie kuszącą lekturę... niesamowity wyczyn literackiej inżynierii” (The Independent on Sunday).