How We Measure
Joe DeLong może rozpocząć swój uduchowiony, dowcipny, ironicznie refleksyjny debiutancki zbiór wierszy od zwięzłej ody do „Zero” i może nazywać siebie „Panem Pustym”, ale w rzeczywistości jest egzystencjalistą Zen, który waha się od intymnych bliskich spotkań z planetą Ziemią, takich jak „Śmiech w tej kawiarni”, do sekwencji, po jednej na sekcję, opowiadającej o jego trwającej „podróży na milion mil”. Jego maniera jest rozbawiona, ale emocje są głębokie, jak nurt lub kontr-melodia. W niektórych wierszach odnosi się komicznie do „Cognitive Snooze” i „Associate Dean of Calamity”, podczas gdy w innych opuszcza gardę i mówi o „ćwiczeniu na instrumencie / kiedy wiesz, że nikt nie słyszy” i o znalezieniu się na ławce, „zalanej luźnymi, empatycznymi emocjami”. Zastanawiając się nad zmieniającą się pogodą, progresją jesieni i wszechświatem, zwraca się również do wewnątrz. Jest sympatycznym przewodnikiem, którego autoironiczny sposób bycia zaprasza nas do podzielenia się jego przenikliwymi spostrzeżeniami na temat naszej aż nazbyt ludzkiej kondycji: Lubię oglądać siebie przechodzącego obok / w lustrach. Moje brwi unoszą się, jakby chciały powiedzieć: / na pewno żartujesz.
-John Philip Drury, autor książki „Sea Level Rising”.
Niektóre wiersze kochasz za ich pewność, jak rodzaj zaufania, który pozwala ci spać na tylnym siedzeniu, gdy pędzisz przez ciemność. Wiersze Joe DeLonga są bardziej mgliste; czyta się je z rękami opartymi o deskę rozdzielczą. „Jestem cieniem kamienia. / Jestem nagromadzeniem eonów. / Jestem możliwą do zidentyfikowania strukturą”, mówi nam w »Ensconced«, a ze względu na przenikliwość i erudycję głosu w pozostałej części How We Measure, wierzę mu. W moim ulubionym wierszu, „Million Miles I”, poeta zastanawia się nad najlepszym sposobem pokonania miliona mil, które dzielą go od celu, i decyduje się na mieszankę latania, jazdy samochodem i chodzenia, z dala od miejsca, w którym chce być. „Kiedy dzieliłem stół z innymi, rozmawiając // i śmiejąc się godzinami do wieczora, / czasami czułem się tak, jakbym mógł zostać” - kończy się wiersz. Rozumiem to. Mogłabym spędzić całą noc we wspaniałym labiryncie tego zbioru.
-Karen Craigo Poet Laureate of Missouri; autorka Passing Through Humansville (Sundress, 2018) i No More Milk (Sundress, 2016).
Cicho intensywne, uroczo zakrzywione wiersze Joe DeLonga mierzą przestrzeń emocjonalną w precyzyjny i niesamowity sposób. Melancholijny, niespokojny i dowcipny sposób DeLonga, który może wydawać się „bezosobowy jak koła zębate”, ma zręczny i elegancko tajemniczy ruch „światła przez antyczne szkło”. How We Measure to książka „żarliwych manewrów” i ciężko wywalczonych pocieszeń, niespodzianek i nieuchronności.
-Mark Levine, autor „Podróży Marco”, „The Wilds”, „Enola Gay” i „Długu”.