Jak Gwiazda Poranna: Życie świętego Dominika

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

As the Morning Star: The Life of St. Dominic

Zawartość książki:

To, że po siedmiuset latach jego życie jest nadal przedmiotem badań historyków, jest wyraźnym dowodem głębokiego znaczenia osobowości św. Dominika dla jego Zakonu, duchowieństwa i całego Kościoła. Żył on w późnym średniowieczu, kiedy na Stolicy Piotrowej zasiadali papieże tacy jak Innocenty III, których roztropność i stanowczość były aktywnymi czynnikami kształtującymi historię Europy. Duch wiary wciąż miał przynajmniej niewielki wpływ na sprawy polityczne, a entuzjazm związany z odzyskaniem Ziemi Świętej poruszał ludzkie serca. Istniały jednak również złowieszcze oznaki, że rozpoczął się religijny regres.

Heretycy wzniecali niepokoje w różnych miejscowościach. Dyscyplina klasztorna uległa rozluźnieniu. Duchowe posługi były zaniedbywane, ponieważ duchowni byli albo uwikłani w sprawy doczesne, albo ulegli łatwemu życiu, które stało się dla nich dostępne dzięki bogatym dochodom. Starożytna własność ziemska Kościoła pobudzała chciwość mniej pobożnych potomków darczyńców. Rewolucyjne idee, wrogie wierze, były propagowane i wprowadzane w życie, a dobrze usposobione osoby były zbyt ignoranckie w kwestii zasad religijnych, by wyrwać się z tego niebezpiecznego nurtu.

Za pomocą soborów powszechnych i synodów diecezjalnych Kościół wydał surowe dekrety moralne dla kapłanów i zakonników dotyczące ich obowiązków duszpasterskich, a zwłaszcza głoszenia Ewangelii; ale cel nie został osiągnięty przez samo wydanie tych dekretów. Dominik był człowiekiem czynu. Zdawał sobie sprawę z potrzeb epoki i wybrał głoszenie Ewangelii jako swoje szczególne zadanie życiowe. Założył Zakon, poświęcony całkowicie zbawieniu dusz poprzez nauczanie i głoszenie Słowa Bożego. Wraz z tą fundacją Dominik wprowadził zupełnie nowy element do historii zakonów. Zachował życie wspólnotowe i uroczystą modlitwę chóralną kanoników augustiańskich i przyjął wiele surowości ze starych zakonów monastycznych, ale dodał do tego zastrzeżenie, że szczególnym zadaniem jego naśladowców będzie zbawienie bliźnich. W tym celu zobowiązał swoich uczniów do poświęcenia się studiowaniu i głoszeniu kazań bez względu na pogodę.

Dominik stał się patriarchą zakonów apostolskich. Dla wszystkich, z którymi się zetknął, dla swoich braci i dla osób postronnych, był naprawdę otwartym i serdecznym Ojcem, cudownie pobłażliwym, ale jednocześnie nie ustępującym ani na centymetr w sprawach, o których dojrzała refleksja przekonała go, że są konieczne, i gotowym spróbować zatoczyć koło, aby zrealizować godne przedsięwzięcie. Taki człowiek ma wiele do powiedzenia naszemu pokoleniu, być może wszystko, co jest potrzebne do prawdziwej odnowy.