Jak być autystą

Opinie czytelników

Ten pamiętnik przedstawia głęboko osobistą i szczerą relację z życia z autyzmem, oferując spostrzeżenia, które rezonują zarówno z osobami autystycznymi, jak i neurotypowymi czytelnikami. Tekst opisywany jest jako piękny, wciągający i emocjonalnie oddziałujący, co czyni go atrakcyjną lekturą dla każdego, kto chce lepiej zrozumieć autyzm. Niektórzy recenzenci sugerują jednak, że książka odbiega od bardziej tradycyjnie podnoszących na duchu autobiografii.

⬤ Dobrze napisana, autentyczna i wrażliwa
⬤ oferuje cenne spojrzenie na autyzm zarówno neurotypowym, jak i autystycznym czytelnikom
⬤ emocjonalnie angażująca i relatywna
⬤ promuje zrozumienie i poparcie dla świadomości autyzmu
⬤ zachęca do dialogu i nawiązywania kontaktów między czytelnikami
⬤ pięknie oddaje podróż autora.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali, że struktura narracji jest zdezorganizowana
⬤ postrzegana jako nadmiernie negatywna lub jęcząca
⬤ krytycy twierdzą, że nie zawiera praktycznych wskazówek dotyczących radzenia sobie z autyzmem
⬤ niektórzy uważali, że tytuł może wprowadzać czytelników w błąd co do jej celu.

(na podstawie 34 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

How to Be Autistic

Zawartość książki:

How To Be Autistic przedstawia podróż Charlotte Amelii Poe przez czasy szkolne i młodą dorosłość, z rozdziałami o jedzeniu, fandomie, depresji, przekłuwaniu ciała, konwencjach komiksowych i technologii. Poe pisze o swoim pamiętniku: „Najlepszym sposobem na opisanie tego jest wyobrażenie sobie wycieczki samochodowej.

Jeśli osoba neurotypowa chce dostać się z punktu A do punktu B, to najczęściej znajdzie drogę bez przeszkód, bez robót drogowych i objazdów. W przypadku osoby autystycznej okaże się, że musi ona korzystać z bocznych dróg, przecinać pola i odkrywać miejsca, których neurotypowi nawet nie wyobrażają sobie odwiedzić”. How To Be Autistic rzuca wyzwanie narracjom o autyzmie jako czymś, co należy „naprawić”, ponieważ Poe wierzy, że jej autyzm jest fundamentalnym aspektem jej pracy.

Pisze: „Chciałam pokazać stronę autyzmu, którą przeżyłam, stronę, której nie znajdziesz w książkach ani na grupach na Facebooku. Mój utwór to opowieść o przetrwaniu, strachu i wreszcie nadziei.

To list otwarty do każdej osoby z autyzmem, która doświadczyła werbalnego, psychicznego lub fizycznego znęcania się i wyszła z tego żywa. „Jeśli uda mi się zmienić postrzeganie choć jednej osoby, jeśli pomogę choć jednej osobie z autyzmem poczuć się mniej samotną, to wszystko będzie tego warte”.

Więc proszę, przewróć stronę. Nasze światy wkrótce się zderzą”.