Intonacje: Społeczna historia muzyki i narodu w Luandzie, Angola, od 1945 roku do czasów współczesnych

Opinie czytelników

Książka jest istotnym źródłem zrozumienia społecznej historii muzyki angolskiej, w szczególności semby. Łączy w sobie szczegółową analizę z sugestywnymi portretami kultury i historii Angoli, co czyni ją cennym wkładem w tę dziedzinę.

⬤ Zapewnia kompleksową i szczegółową eksplorację historii muzyki angolskiej
⬤ zawiera krytyczną analizę i różnorodne perspektywy
⬤ dobrze cytowany z wkładem znanych postaci
⬤ wzbogaca zrozumienie Angoli poza powszechne narracje historyczne
⬤ pięknie sugestywny portret kultury.

Czasami zbyt akademicka dla ogółu czytelników; może wymagać pewnej wiedzy z zakresu muzykologii, aby w pełni ją docenić.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Intonations: A Social History of Music and Nation in Luanda, Angola, from 1945 to Recent Times

Zawartość książki:

Intonations opowiada historię o tym, jak mieszkańcy Angoli w późnym okresie kolonialnym (mniej więcej w latach 1945-74) używali muzyki, aby zwrócić się do swoich kolonialnych ciemiężców, a co ważniejsze, aby zdefiniować, co to znaczy być Angolczykiem i co mieli nadzieję zyskać dzięki niepodległości. Kompilacja muzyki angolskiej jest dołączona w formacie CD.

Marissa J. Moorman przedstawia społeczną i kulturową historię relacji między kulturą i polityką Angoli. Argumentuje, że to właśnie w popularnej muzyce miejskiej, produkowanej głównie w musseques (miejskich slumsach) stolicy, Luandy, Angolczycy ukształtowali naród i rozwinęli oczekiwania dotyczące nacjonalizmu. Dzięki starannej pracy archiwalnej i obszernym wywiadom z muzykami i tymi, którzy uczestniczyli w występach w barach, domach kultury i kinach, Moorman bada sposoby, w jakie biedota miejska wyobrażała sobie naród.

Rozprzestrzenianie się technologii radiowej i ustanowienie przemysłu nagraniowego na początku lat 70. reterytorializowało dźwięk i etos kulturowy produkowany w miastach, przenosząc muzykę na cały kraj. Kiedy wygnane wcześniej niezależne ruchy powróciły do Angoli w 1975 roku, zastały ludność otwartą na ich nacjonalistyczne przesłanie, ale z innymi oczekiwaniami co do obietnic niepodległości. Produkując i konsumując muzykę, Angolczycy tworzyli nowy obraz niepodległości i nacjonalistycznej polityki.