Interpretując Boga i postmodernistyczne ja: o znaczeniu, manipulacji i obietnicy

Opinie czytelników

Książka Anthony'ego C. Thiseltona „Interpreting God and the Postmodern Self” (Interpretując Boga i postmodernistyczne „ja”) stanowi dogłębną analizę tożsamości przez pryzmat teologiczny, krytykując zarówno modernistyczne, jak i postmodernistyczne poglądy na temat „ja”. Argumentuje za hermeneutycznym podejściem do zrozumienia jaźni, podkreślając strukturę narracyjną zakorzenioną w narracji biblijnej i wspólnotowej wierze, jednocześnie odnosząc się do relacji między Bogiem a ludzką tożsamością.

Książka jest chwalona za jasność i wnikliwość w odniesieniu do postmodernistycznej tożsamości. Thiselton jest uznawany za godnego zaufania naukowca z silnym zrozumieniem teologii i hermeneutyki. Kontekst historyczny, który zapewnia, wzbogaca dyskusję, a jego podejście narracyjne daje nadzieję na uniknięcie nihilistycznych interpretacji tożsamości. Nacisk na relacyjność w rozumieniu zarówno siebie, jak i Boga jest postrzegany jako znaczący wkład.

Niektórzy recenzenci sugerują, że książka może być przytłaczająca ze względu na swoją głębię i złożoność, co może wymagać uważnego przeczytania i rozważenia, aby w pełni zrozumieć. Istnieją obawy, że podejście Thiseltona może być nadal zbyt ortodoksyjne lub „uwięzione” w tradycyjnych poglądach, ograniczając dynamizm jego interpretacji. Ponadto pozostają pytania o to, w jaki sposób biblijna narracja naprawdę zakotwicza boskość we współczesnym kontekście.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Interpreting God and the Postmodern Self: On Meaning, Manipulation, and Promise

Zawartość książki:

Profesor Thiselton porównuje i ocenia nowoczesne i postmodernistyczne interpretacje jaźni i społeczeństwa na ich własnych warunkach oraz w odniesieniu do teologii chrześcijańskiej. Bada zwłaszcza twierdzenia, że apele do prawdy stanowią jedynie ukryte oferty władzy i autoafirmacji, czy to w społeczeństwie, czy w religii.

/ Postmodernistyczne interpretacje postrzegają jaźń jako uwięzioną w sieci ról narzuconych jej przez interesy władzy innych. Profesor Thiselton zgadza się z tym, ale opowiada się za głębszym zrozumieniem jaźni i jej przeznaczenia. Opiera się na trynitarnej teologii obietnicy, aby prześledzić, w jaki sposób „miłość bez sznurków” może zastąpić manipulację i odtworzyć jaźń.

Ale ta nadzieja nie jest tylko iluzoryczną anodyną, jak „opium” Marksa, „służalcza przeciętność” Nietzschego czy „uległość” Foucaulta. Autor ściśle odnosi się do antyteistycznych argumentów od Nietzschego do Cupitta na ich własnym gruncie, ale oferuje szerszą wizję rzeczywistości i Boga.