Instrukcje obsługi: Dziennik pierwszego roku życia mojego syna

Opinie czytelników

Recenzje książki Anne Lamott chwalą jej szczery i humorystyczny portret macierzyństwa, uchwycenie zarówno wyzwań, jak i radości związanych z wychowywaniem dziecka. Wielu czytelników podkreśla, że książka jest przystępna, szczególnie dla nowych matek, które doceniają jej szczere refleksje na temat rodzicielstwa. Niektórzy krytycy wskazują jednak na dostrzegalne uprzedzenia autorki i jej polityczne komentarze, które negatywnie wpływają na ogólne wrażenia niektórych czytelników.

⬤ Przezabawny i zrozumiały tekst, który wywołuje silne emocje (śmiech i łzy).
⬤ Szczera i uczciwa eksploracja macierzyństwa, pomagająca innym poczuć się mniej odizolowanymi.
⬤ Zawiera wnikliwe refleksje na temat wiary i rozwoju osobistego.
⬤ Jest polecana świeżo upieczonym matkom jako źródło pocieszenia.
⬤ Styl pisania Anne Lamott jest wciągający i sprawia, że czytelnicy czują się związani z jej osobistymi doświadczeniami.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że poglądy polityczne i uprzedzenia autorki rozpraszają i odstręczają.
⬤ Krytyka dotycząca jej postrzegania rasy i orientacji seksualnej, sugerująca brak świadomości w jej portretach postaci.
⬤ Humor może nie przypaść do gustu wszystkim, zwłaszcza jeśli nie doceniają jej szczerości i okazjonalnych wulgaryzmów.

(na podstawie 268 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Operating Instructions: A Journal of My Son's First Year

Zawartość książki:

NATIONAL BESTSELLER - Uznana autorka Bird by Bird wnosi swoje błyskotliwe połączenie humoru i ciepła do „inteligentnej, zabawnej i pocieszającej” kroniki samotnego macierzyństwa („Los Angeles Times Book Review”).

To nie tak, że jest jedyną kobietą, która kiedykolwiek miała dziecko. W wieku trzydziestu pięciu lat. Sama. Ale Anne Lamott czyni to wszystko świeżym w swoim klasycznym już opisie tego, jak ona i jej syn oraz liczni przyjaciele, sąsiedzi i nieznajomi przetrwali i prosperowali w tym najważniejszym pierwszym roku. Od dowiedzenia się, że jej dziecko jest chłopcem (i przyzwyczajenia się do tego pomysłu) do dowiedzenia się, że jej najlepsza przyjaciółka i największy kibic Pam umrze na raka (i nie przyzwyczajenia się do tej myśli), z dużą ilością dowcipu i wiary (ale bardzo mało pobożności), Lamott opowiada o wielkich i małych wydarzeniach, które składają się na życie kobiety.

„Lamott jest cudownie lekką pisarką.... Każdy, kto kiedykolwiek miał trudności ze stawieniem czoła zupełnie zwyczajnemu dniu, będzie mógł się z nią utożsamić.” -- Chicago Tribune.