Antropocen jest często kojarzony z pojawieniem się planetarnej uniwersalności i „powrotem wielkich opowieści”. Współzależność ludzi i ziemi staje się podstawą kulturowej samorealizacji.
Książka analizuje cechy strukturalne i konstelacje problemów tych konstytutywnych narracji związanych z ziemią. W jaki sposób mogą one uwzględniać globalne nierówności? W jaki sposób pozwalają one Ziemi i innym gatunkom mieć coś do powiedzenia? W jakim stopniu te narracje same w sobie są siłami planetarnymi? Oraz: w jaki sposób wiedza literacka może poszerzyć nasze spojrzenie na Ziemię? Pytania te zostaną przeanalizowane w dialogu między nauką a literaturą. Pogłębione wykłady łączą kanoniczne teksty dyskursu antropocenu (np.
Dipesh Chakrabarty, Donna Haraway, Bruno Latour i Isabelle Stengers) z głosami literackimi (Ursula K. Le Guin, Daniel Falb, Christoph Ransmayr).