Ocena:
Książka ta jest specjalistycznym źródłem skupiającym się na walce scenicznej w sztukach Szekspira, oferującym wgląd dla teatrów społecznych, reżyserów, aktorów i reżyserów walk. Chociaż zapewnia dogłębne analizy i przyjemne komentarze na temat sztuk, które obejmuje, jest ograniczona do tomu pierwszego z dwutomowej serii, w której brakuje niektórych kluczowych dzieł i może prowadzić do rozczarowania co do jej kompletności.
Zalety:⬤ Świetna dla lokalnych teatrów, nauczycieli języka angielskiego i entuzjastów teatru.
⬤ Skupia się na często pomijanym aspekcie reżyserii walki w produkcjach szekspirowskich.
⬤ Zorganizowany dla łatwego odniesienia, umożliwiający szybki dostęp do konkretnych scen.
⬤ Skrupulatne badania i pouczające komentarze sprawiają, że książka jest zabawna i przystępna.
⬤ Dostarcza cennych spostrzeżeń do analizy przemocy w tekstach Szekspira.
⬤ Ilustrowane i wciągające teksty sprawiają, że jest to przyjemna lektura.
⬤ Polecana przez profesjonalistów zajmujących się teatrem i reżyserią walk.
⬤ Obejmuje tylko niektóre sztuki, pomijając główne dzieła, takie jak „Romeo i Julia” i „Otello”.
⬤ Wymieniony jako tom pierwszy, co wskazuje, że drugi tom jest niezbędny dla kompletności, co może prowadzić do dodatkowych kosztów i nierozwiązanych oczekiwań.
⬤ Potencjalne rozczarowanie dla czytelników oczekujących kompleksowej analizy wszystkich dzieł.
(na podstawie 14 opinii czytelników)
Staging Shakespeare's Violence: My Cue to Fight: Domestic Fury
My Cue to Fight to pierwsza tego rodzaju książka, która dogłębnie analizuje sposób, w jaki największy dramaturg w języku angielskim stosował nie tylko brutalność psychologiczną, ale także przemoc fizyczną w swoich dziełach. Napisana idealnie dla reżyserów teatralnych, reżyserów walk, konsultantów ds.
intymności i aktorów jako techniczny podział scena po scenie w inscenizacji walki podczas produkcji tych sztuk, publikacja ta jest również przeznaczona dla entuzjastów Szekspira, którzy chcą dowiedzieć się więcej o krwi, pocie i wnętrznościach ukrytych tuż pod poezją. Pisarz wykorzystuje przemoc, podobnie jak piosenkę czy taniec, w momentach, w których historia wymaga czegoś więcej niż tylko słów. Ale zajmowanie się tym, w jaki sposób przemoc zostanie zainscenizowana, jest albo zaniedbywane, albo całkowicie nieuzasadnione, co służy oddzieleniu publiczności od historii i zabija całe przedsięwzięcie.
Odpowiedź leży w podejściu do przemocy w taki sam sposób, w jaki podchodzimy do pracy scenicznej.
Sztuki Williama Szekspira starają się zaangażować widzów w krew, łzy, pot i wnętrzności bohaterów. Dzieła te nie są kwiecistymi poematami przeznaczonymi do mamrotania w klasie lub histrionicznego deklamowania w falbaniastych kostiumach.
Nie ma nic lekkiego i puszystego w "gwałtach" i "morderczych szałach", w "rzeźbieniu" kogoś jako dania odpowiedniego dla bogów, czy w walce do momentu, aż z kości zostanie wyrwane "ciało". Sprawę komplikuje niejednoznaczność, a czasem nawet całkowity brak wskazówek scenicznych. Współczesne teksty zazwyczaj posiadają wyraźne wskazówki, gdy w akcji ma pojawić się przemoc, ale cztery wieki temu scenariusze sztuk teatralnych wyglądały zupełnie inaczej.
Takie denotacje były zarówno rzadkie, jak i niespójne w drukach elżbietańskich i jakobińskich. Potencjalna przemoc, którą przeanalizujemy, nie jest odpowiednia dla wszystkich produkcji lub partnerów scenicznych. Jesteśmy tutaj, aby kwestionować i inspirować, a nie dostarczać uniwersalnych rozwiązań.
Aktorzy, reżyserzy, reżyserzy walk i konsultanci ds. intymności muszą współpracować, aby znaleźć najskuteczniejszy sposób, w jaki ich produkcja może przekazać widzom historię dramatopisarza.