Niniejszy esej bada sekretną motywację stojącą za pisarstwem Ingeborg Bachmann i rzuca światło na szereg tajemnic otaczających jej życie.
Pokazuje, że praca ta stoi pod znakiem problematycznego odsłonięcia: w jaki sposób i za pomocą jakich środków literackich można nadać formę niewypowiedzianej prawdzie? Listy do austriackiego żydowskiego mentora Hansa Weigla, niepublikowane i mało komentowane, ujawniają nieoczekiwaną rzeczywistość i rzucają nowe światło na jego relacje z Paulem Celanem. Jeden list po drugim ujawnia pisarkę, która była chora, krucha i samotna, ale obdarzona wyjątkową odpornością i odwagą w determinacji, by wyrwać każdą stronę z ciszy narzuconej przez wypartą traumę.