Indygo

Opinie czytelników

Zbiór poezji Ellen Bass, „Indigo”, zyskał powszechne uznanie za swoją przystępność, głębię emocjonalną i pięknie wykonane wiersze, które rezonują z czytelnikami w różnych okolicznościach życiowych. Wielu recenzentów podkreśla wyjątkową zdolność Bass do wywoływania silnych obrazów i powiązanych doświadczeń poprzez jej poezję, co czyni ją cennym dodatkiem do biblioteki każdego czytelnika.

Poezja jest opisywana jako przystępna, piękna i poruszająca, z możliwością poprawy różnych okoliczności życiowych. Twórczość Ellen Bass jest chwalona za zmysłowe szczegóły, głębię emocjonalną i możliwość odniesienia się do innych. Recenzenci uwielbiają żywe obrazy i narracje zawarte w jej wierszach, określając je jako zapadające w pamięć i pouczające.

Chociaż recenzje są w przeważającej mierze pozytywne, nie ma znaczących wzmianek o konkretnych wadach lub krytyce książki.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Indigo

Zawartość książki:

Praca Bassa - o małżeństwie i rodzicielstwie, chorobie i powrocie do zdrowia, małych codziennych przyjemnościach - kultywuje żywiołowość, która rodzi się i jest równoważona przez uważną czujność. --The New York Times

"Odważna i pełna pasji nowa kolekcja... Intymność rzadko jest przekazywana z taką gracją, jak w pełnych blasku wierszach Bassa." --Booklist.

Najnowszy zbiór Ellen Bass Indigo łączy w sobie elegię i wiersz pochwalny, eksplorując złożoność życia. Niezależnie od tego, czy jej tematem są ostrygi, wysokie obcasy, kotlet schabowy, ukochany pies czy powrót żony do zdrowia, Bass wciąga nas z wyjątkową bezpośredniością. Jej bujne i precyzyjne opisy pozwalają nam poczuć czystą pierwotną przyjemność bycia żywym w naszej własnej "soczystej skórze", przyjemność z darów głodu, pożądania, dotyku. W tej książce radość spotyka się z żalem, oddanie z zależnością, a co najważniejsze, poetka tak zakochana w życiu i życiu zaczyna szukać punktu, w którym cena starzenia się przytłacza nagrody za pozostanie przy życiu. Bass niestrudzenie opowiada się za małymi przyjemnościami, które ją otaczają. Jej spojrzenie jest zarówno ekspansywne, jak i skupione, celebrując (i wychwalając) każdy dar, który jest dawany i przyjmowany, jednocześnie podsumowując większy łuk. Wyznacza granice między pokoleniami, zarówno pamiętając życie i śmierć swoich rodziców, jak i obserwując, jak jej własne dzieci dorastają w przestrzeni, którą pozostawi za sobą. Indigo pokazuje nam piękno tego cyklu, jednocześnie dokumentując głęboko ludzką potrzebę opierania się zmianom i trzymania się życia, które mamy, nawet gdy próbuje się wymknąć.