W rzeźbie francuskiej motywy rodzajowe są niesłusznie uważane za zjawisko, które rozpowszechniło się dopiero w okresie romantyzmu, ponieważ dzieła były tworzone już w XVIII wieku przez rzeźbiarzy, którzy nadawali nowe znaczenie kryzysowi tradycyjnie uznawanych obszarów reprezentacji, uczestnicząc w przewartościowaniu klasycznych i idealistycznych wartości typowych dla oświecenia.
Dzieła te demonstrują wczesne antropologiczne rozumienie świata i rozszerzenie koncepcji cnoty na sfery anonimowej prywatności. Ściśle zintegrowany z kontekstami intelektualnymi, społeczno-historycznymi i naukowymi, autor śledzi wysoce konsekwentne procesy psychologizacji i autonomizacji w rzeźbie francuskiej.