In Praise of the Whip: Kulturowa historia podniecenia

Opinie czytelników

Książka _In Praise of the Whip: A Cultural History of Arousal_ autorstwa Niklausa Largiera bada historię i społeczne implikacje biczowania, w tym zarówno jego erotyczne, jak i religijne aspekty. Choć opiera się na badaniach naukowych, zawiera zabawne przykłady historyczne i cytaty z literatury, przedstawiając biczowanie jako złożoną praktykę kulturową wykraczającą poza zwykłą przyjemność.

Dobrze zbadana i kompleksowa, z mieszanką poważnego akademickiego tonu i wciągających anegdot historycznych. Oferuje dogłębne badanie zarówno biczowania erotycznego, jak i religijnego, zapewniając wnikliwe spojrzenie na kulturowe znaczenie biczowania.

Język akademicki może być gęsty i trudny dla niektórych czytelników. Temat, choć fascynujący, może być również odpychający lub postrzegany jako zbyt perwersyjny dla osób niezainteresowanych biczowaniem.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

In Praise of the Whip: A Cultural History of Arousal

Zawartość książki:

Emocjonalne i zmysłowe, religijne i erotyczne podniecenie bicza, kluczowego narzędzia stymulacji w praktykach religijnych i seksualnych, jak widać w religijnych, literackich i medycznych tekstach i obrazach.

In Praise of the Whip: A Cultural History of Arousal to nowa historia dobrowolnego biczowania w Europie, od jego wynalezienia w średniowiecznej pobożności religijnej po jego wykorzystanie we współczesnej wyobraźni pornograficznej. Niklaus Largier, pracując z szeroką gamą religijnych, literackich i medycznych tekstów i obrazów, bada emocjonalne i zmysłowe, religijne i erotyczne podniecenie bicza, kluczowego narzędzia stymulacji w praktykach dewocyjnych i seksualnych. Od wczesnonowożytnej pornografii po Markiza de Sade i fantazje Swinburne'a i Joyce'a, erotyczna i dewocyjna wyobraźnia czerpała z bicza. Largier bada, w jaki sposób reformacja i kontrreformacja sproblematyzowały średniowieczną kulturę podniecenia. Stymulujące właściwości średniowiecznych pokazów wizualnych, zwłaszcza praktyk biczowania, procesji i spektakli, zostały poddane krytyce, która miała na celu kontrolowanie wyobraźni. W nowoczesnym życiu mieszczańskim praktyka, efekty i obrazy biczowania stały się centralnym miejscem badania obaw i niepokojów związanych z samokontrolą emocjonalną i cenzurowaniem fantazji. Współczesne odniesienia do praktyk biczowania w dziełach Swinburne'a, Prousta i Joyce'a świadczyły nie tylko o "dekadenckiej" fascynacji "średniowiecznymi" kulturami lub "perwersyjną seksualnością", ale także o fascynacji, którą dziewiętnastowieczna cenzura, oparta na dyskursach psychopatologicznych, zatarła.

Largier wyjaśnia, że takie przywoływanie biczowania było próbą odzyskania kultury stymulacji i wyobraźni - zarówno erotycznej, jak i dewocyjnej - która przekraczała współczesne granice seksualności.