Improvision: Orphic Art in the Age of Jazz
Kluczowe znaczenie dla rozwoju sztuki abstrakcyjnej we wczesnych dekadach XX wieku miała koncepcja (najsłynniej wyartykułowana przez Waltera Patera), że najodpowiedniejszym paradygmatem dla sztuki niefiguratywnej jest muzyka.
Zawsze zakładano, że model ten był najlepiej rozumiany jako zachodnia muzyka artystyczna (muzyka klasyczna). Jednak formą muzyczną, która była prawdziwym bliźniakiem sztuki abstrakcyjnej, jest jazz, muzyka wywodząca się od Afroamerykanów, która wywarła głęboki wpływ na europejską wrażliwość artystyczną.
Obie formy sztuki dzielą kreatywne techniki rytmu, groove'u, gestu i improwizacji. Niniejsza książka ma na celu teoretyzowanie pokrewieństw i powiązań między dwoma pozornie różnymi zjawiskami kulturowymi.
