Imprecation as Divine Discourse: Speech Act Theory, Dual Authorship, and Theological Interpretation
Chrześcijańscy czytelnicy Biblii Hebrajskiej często stają w obliczu niepokojącego napięcia. Z jednej strony są przekonani, że ten starożytny tekst jest dziś aktualny, ale z drugiej strony pozostają zakłopotani, jak to możliwe, zwłaszcza gdy jego części wydają się przyzwalać na przemoc.
Tom Barkera stara się rozwiązać to napięcie w dwóch częściach: (1) broniąc określonej formy interpretacji teologicznej i (2) stosując tę metodę interpretacyjną do psalmów impercatoryjnych. Barker sugeruje, że celem interpretacji teologicznej jest odkrycie głosu Boga w tekście. Choć przyznaje, że cel ten może zachęcać do subiektywnej metodologii, Barker oferuje hermeneutykę, która wyraźnie lokalizuje głos Boga w tekście Pisma Świętego.
Korzystając z zasobów teorii aktów mowy, Barker zauważa, że teksty przekazują znaczenie na wielu poziomach literackich i że Boże przywłaszczenie aktów mowy na tych poziomach niekoniecznie jest jednolite dla każdego gatunku. Omawia również, w jaki sposób chrześcijański kanon zmienia kontekst tych starożytnych aktów mowy, zarówno przekształcając, jak i umożliwiając ich dalsze funkcjonowanie jako boskiego dyskursu.
Aby zademonstrować przydatność tej hermeneutyki, Barker proponuje teologiczne interpretacje Psalmów 69 i 137. Pokazuje, w jaki sposób spełnienie chrystologiczne i wezwanie do przebaczenia wrogom są determinujące dla teologicznej interpretacji tych niepokojących psalmów, dochodząc do wniosku, że nadal stanowią one istotną część Bożego głosu, którego nie wolno ignorować.
