Imagine No Possessions: Socjalistyczne przedmioty rosyjskiego konstruktywizmu

Opinie czytelników

Książka oferuje unikalną i dogłębną analizę rosyjskiego konstruktywizmu i futuryzmu, wzbogaconą o wcześniej odkryte dokumenty i ilustracje. Jej celem jest poinformowanie czytelników o złożoności tych ruchów w kontekście Nowej Polityki Gospodarczej lat dwudziestych XX wieku i interakcji artystów zarówno z ich socjalistycznymi ideałami, jak i burżuazyjnymi wpływami.

Książka zapewnia unikalne spojrzenie na konstruktywizm z cennymi ilustracjami, oferuje przemyślane dyskusje i zawiera wcześniej odkryte dokumenty. Jest bardzo pouczająca dla studentów XX-wiecznej awangardy i obejmuje złożoność życia i twórczości artystów z mieszanką akademickiego rygoru i wciągającej opowieści.

Perspektywa autora może być postrzegana jako punkt widzenia sowieckiego apologety, a niektórzy czytelnicy mogą uznać krytyczne założenia przedstawione zbyt dogmatycznie, bez miejsca na alternatywne interpretacje. Dodatkowo, główna hipoteza nie została ostatecznie potwierdzona, co może pozostawić niektórych czytelników w niedosycie.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Imagine No Possessions: The Socialist Objects of Russian Constructivism

Zawartość książki:

Jak artyści konstruktywistyczni w Rosji w latach 1923-1925 opracowali kontrpropozycję wobec fetyszu towarowego kapitalizmu, wytwarzając przedmioty, które miały być "towarzyszami" w tworzeniu egalitarnej kultury socjalistycznej.

W książce Imagine No Possessions Christina Kiaer bada rosyjską konstruktywistyczną koncepcję przedmiotów jako czegoś więcej niż towarów. "Nasze rzeczy w naszych rękach muszą być równe, towarzysze", napisał Aleksandr Rodczenko w 1925 roku. Kiaer analizuje tę konstruktywistyczną kontrpropozycję wobec fetyszu towarowego kapitalizmu, badając obiekty wyprodukowane przez artystów konstruktywistycznych w latach 1923-1925: Prototypowe projekty garnków i patelni oraz innych przedmiotów codziennego użytku Władimira Tatlina, projekty mody i tekstyliów Liubov Popovej i Varvary Stepanovej, opakowania i reklamy firm państwowych Rodczenki (wykonane we współpracy z rewolucyjnym poetą Władimirem Majakowskim) oraz słynny projekt Rodczenki wnętrza klubu robotniczego. Artyści ci, podążając za wezwaniem konstruktywistycznych manifestów do porzucenia nieobiektywnego malarstwa i rzeźby wczesnej rosyjskiej awangardy i wejścia do radzieckiej produkcji przemysłowej, chcieli pracować jako "artyści-inżynierowie", aby produkować użyteczne przedmioty codziennego użytku w nowym socjalistycznym kolektywie.

Kiaer pokazuje, w jaki sposób artyści ci rozwijali teorię socjalistycznego obiektu jako towarzysza w praktyce swojej sztuki. Kiaer argumentuje, że zerwali oni z tradycyjnym modelem autonomicznej awangardy, aby pełniej uczestniczyć w politycznym projekcie państwa radzieckiego. Kiaer analizuje próby konstruktywizmu rozwinięcia modernistycznych form w celu stworzenia nowej, koleżeńskiej relacji między podmiotami ludzkimi a masowo produkowanymi przedmiotami nowoczesności; konstruktywiści mogli "nie wyobrażać sobie posiadania" (jak to ujął John Lennon w swojej piosence) nie poprzez eliminację przedmiotów materialnych, ale poprzez wyeliminowanie relacji posiadania z nimi. Biorąc pod uwagę takie konstruktywistyczne przedmioty, jak sukienki klapsa i reklamy ciastek, Kiaer tworzy dialog między bardziej znanymi awangardowymi dziełami tych artystów a ich dziwacznymi, mniej docenianymi przedmiotami użytkowymi. Pracując we wciąż na wpół kapitalistycznej Rosji Nowej Polityki Gospodarczej, artyści ci wyobrażali sobie, tworząc swoje koleżeńskie przedmioty, kulturę socjalistyczną, która jeszcze nie nadeszła.