Ocena:
Książka Johna Wilkesa o Iliryjczykach zebrała mieszane recenzje, podkreślając znaczący wysiłek naukowy, ale także spotykając się z krytyką za postrzeganą stronniczość i niekompletne badania dotyczące związku między współczesnymi Albańczykami a Iliryjczykami. Niektórzy czytelnicy doceniają archeologiczne spostrzeżenia i kompleksowe omówienie, podczas gdy inni potępiają książkę jako motywowaną politycznie i pozbawioną naukowej wiarygodności.
Zalety:⬤ Obszerne dowody historyczne i archeologiczne dotyczące pochodzenia Ilirów i ich wpływu na współczesne narody bałkańskie, w tym Albańczyków i Bośniaków.
⬤ Uznana za kompleksową i szczegółową pracę z wglądem w ostatnie wykopaliska.
⬤ Niektóre recenzje podkreślają przejrzystość książki w odniesieniu do błędnych przekonań na temat wczesnych populacji na Bałkanach.
⬤ Znacząca krytyka za brak ostatecznego powiązania Albańczyków z Iliryjczykami, co doprowadziło wielu czytelników do postrzegania pracy jako politycznie poprawnej lub stronniczej.
⬤ Skargi dotyczące metod badawczych autora i wniosków uznanych za nienaukowe lub pod wpływem serbskich narracji.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważali, że książka jest myląca, przestarzała lub niewystarczająca w odniesieniu do rzeczywistego dziedzictwa współczesnych Albańczyków.
(na podstawie 19 opinii czytelników)
Przez ponad tysiąc lat przed przybyciem Słowian w VI wieku naszej ery, ziemie między Adriatykiem a Dunajem, obecnie Jugosławia i Albania, były domem ludów znanych starożytnemu światu jako Ilirowie. Ta książka, teraz dostępna w miękkiej oprawie, opiera się na znaczących dowodach archeologicznych, które stały się dostępne od czasu II wojny światowej, aby przedstawić pochodzenie, kulturę, historię i dziedzictwo Ilirów.
John Wilkes opisuje geografię Ilirii i bada region w okresie prehistorycznym, greckim, rzymskim i średniowiecznym. Omawia iliryjską sztukę, materiały, kulturę, religię i zwyczaje. Jeden z rozdziałów analizuje język iliryjski, po którym zachowało się niewiele śladów, oraz jego powiązania z innymi językami indoeuropejskimi.
Profesor Wilkes analizuje również lingwistyczne dowody na pokrewieństwo Ilirów z innymi ludami - trackimi, italskimi, greckimi i celtyckimi. Kończy dyskusją na temat możliwego przetrwania rodzimej kultury iliryjskiej w okresie rzymskim i bizantyjskim.
