Ikat z Timoru i jego wysp zewnętrznych: Wyspiarskie i splecione

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Ikat from Timor and Its Outer Islands: Insular and Interwoven

Zawartość książki:

Jest to pierwsze badanie, które koncentruje się na ikat z regionu Timoru z perspektywy technicznej, w tym mikroskopii i analizy projektowej asymetrii, niedocenianego tematu. Paradoksalnie, ta techniczna perspektywa podkreśla czynnik ludzki. Skupiając się na ostatnim stuleciu okresu kolonialnego, widzimy decyzje tkaczki w zbliżeniu, tak jakbyśmy siedzieli obok niej. Daje to bogaty wgląd, nie tylko w materialność, ale także w kreatywność tkaczy.

Asymetria jest szeroko rozpowszechniona w regionie, ale w dużej mierze została zignorowana. Jest to ciekawe, ponieważ asymetria jest bardzo interesująca: jest sprzeczna z technicznym dyktatem ikatu (który nakazuje produkcję dwóch identycznych paneli równolegle), a zatem wymaga dodatkowej pracy. Rozróżnia się siedem różnych sposobów osiągnięcia asymetrii, w tym wizualne sztuczki i iluzje, rażące pokazy wirtuozerii i wyższości intelektualnej. Na Sumbie kobiety należące do szlachty podejmowały ekscytujące i zabawne wysiłki, aby ukryć swoją wirtuozerię, farbując w swoich męskich ubraniach maleńkie urządzenia wizualne, tajne klucze, które ujawniały, że ich praca była nie tylko dobra, ale luar biasa, niezwykła. Jak na ironię, ponieważ ci farbiarze z końca XIX i początku XX wieku byli tak wielkimi mistrzami w ukrywaniu swojej wirtuozerii, pozostała ona przeoczona przez pokolenia badaczy.

Podejmując wezwanie Marie Jeanne Adams z 1969 roku, jak dotąd niezaspokojone, do pogłębienia badań nad indonezyjskimi tkaninami ikat za pomocą mikroskopii, autor wykonał tysiące mikrofotografii, umożliwiając badanie rozwoju przędzy w czasie, a także rozróżnienie 21 różnych rodzajów splotów, liczba znacznie przekraczająca oczekiwania, oraz ich rozmieszczenie w 41 regionach tkackich ikat na archipelagu indonezyjskim.

W ostatnim rozdziale autor analizuje, co mogło skłonić tkaczki z tego regionu do stworzenia ich najbardziej skomplikowanych, najbardziej czasochłonnych wyczynów artystycznych i rozwija pogląd na te kobiety jako znacznie bardziej pomysłowe i inteligentne, niż im wcześniej przypisywano - i bardziej asertywne, wykorzystujące prestiż ikatu do wplątania swoich mężczyzn w sieć tabu i zaleceń.