Idol i dystans: Pięć studiów

Opinie czytelników

Recenzja przedstawia „Ikonę wdowca” jako złożoną i głęboką medytację nad znaczącymi postaciami filozoficznymi, podkreślając zarówno głębię jej kontemplacji, jak i wyzwania, jakie stawia przed czytelnikami. Pochwalając eksplorację przez Marion ludzkich dążeń i ich metafizycznych wymiarów, recenzent krytykuje postrzegane przez niego zaniedbanie kobiecej perspektywy, sugerując stronniczość, która ogranicza inkluzywność książki.

Książka jest uznawana za głęboką i przemyślaną medytację nad głównymi postaciami filozoficznymi, takimi jak Nietzsche i Heidegger. Angażuje się w znaczące koncepcje dotyczące ludzkich dążeń i oferuje unikalną wizję dynamicznego, ewoluującego wszechświata. Recenzent uważa, że badanie „daru” i „dawania” jest cennym wkładem w dyskusje filozoficzne.

Istnieją krytyczne uwagi dotyczące widocznego zaniedbania kobiecej perspektywy w książce i jej silnego polegania na koncepcjach teologicznych, które recenzent uważa za zaściankowe. Brak uwagi poświęconej kobiecym aspektom wszechświata prowadzi recenzenta do postrzegania pracy Marion jako potencjalnie bałwochwalczej i sekciarskiej, ograniczając jej filozoficzną inkluzywność.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Idol and Distance: Five Studies

Zawartość książki:

Ten wczesny teologiczny tekst Jeana-Luca Mariona, naznaczony ostro przez swój czas i miejsce (Paryż w latach 70.), zachowuje jednak uderzająco głęboki rezonans z jego najnowszą, przełomową i coraz szerzej dyskutowaną fenomenologią.

I chociaż Marion będzie chciał nalegać na wyraźne rozróżnienie między projektami teologicznymi i fenomenologicznymi, czytanie każdego z nich w świetle drugiego może okazać się pouczające zarówno dla czytelnika teologicznego, jak i filozoficznego - a może przede wszystkim dla czytelnika, który chce czytać w obu kierunkach jednocześnie, czytelnika zainteresowanego tymi punktami wzajemnego oddziaływania i nierozstrzygalności, w których teologia i filozofia informują się nawzajem, prowokują i rzucają wyzwanie na nieskończenie złożone sposoby. Zarówno w swoich teologicznych, jak i fenomenologicznych projektach Marion stara się uwolnić to, co absolutne lub bezwarunkowe (czy to Boga teologii, czy fenomenologię) od różnych ograniczeń i warunków wstępnych ludzkiej myśli i języka, co oznacza dogłębną krytykę całej metafizyki, a przede wszystkim nowoczesnej metafizyki skoncentrowanej na aktywnym, spontanicznym podmiocie, który zajmuje nowoczesną filozofię od Kartezjusza przez Hegla i Nietzschego.